استفاده از شوينده‌هاي خوش‌بو در حال احرام

تحقيق حاضر به بررسي حكم تكليفي و وضعي استفاده از شوينده‌هاي خوشبو در حال احرام پرداخته است. به‌اتفاق فقيهان اماميه، مُحرم بايد از استعمال طيب (خوشبوكننده) براي خوشبو كردن لباس و بدن و نيز از استشمام بوي خوش بپرهيزد؛ در اين صورت همان‌گونه كه فقهاي معاصر نيز تصريح كرده‌‌اند استفاده از شوينده‌هاي خوشبو در حال احرام براي شستن بدن جايز نيست؛ اما مُحرم مي‌تواند از آنها براي شست‌وشوي لباس استفاده كند. همچنين فقيهان اماميه معتقدند در فرض استعمال طيب، بر مُحرم قرباني واجب مي‌گردد. نتايج حاصل از اين پژوهش كه به‌صورت كتابخانه‌اي و نرم‌افزاري و با تحليل ادله صورت گرفته حاكي از اين است كه موافقت با نظر فقيهان معاصر مشكل است و آنچه از روايات استفاده مي‌شود اين است كه مُحرم بايد از خوشبو كردن خود با هر چيزي كه اساساً براي خوشبو كردن به كار مي‌رود (مانند عطر، ادكلن و گياهان خوشبو) پرهيز كند. اما بوييدن گل، ميوه و سبزي‌هاي معطر جايز است. همچنين استفاده از چيزهايي كه غرض اصلي از آنها خوشبو كردن نيست جايز است. در اين صورت بايد معتقد شد استفاده از مواد شوينده بهداشتي خوشبو كه حاوي اسانس ميوه‌ها و گل‌هاست، جهت شست‌وشوي بدن جايز و در صورت داشتن بوي تند مكروه است؛ زيرا غرض اصلي از استفاده از اين مواد، شست‌وشو و نه خوشبو كردن بدن است. علاوه بر اينكه اِسانس(عطرمايه) موجود در اين مواد، از پوست ميوه‌ها و گلبرگ گل‌ها گرفته‌ شده كه مطابق با روايات، بوييدن آنها جايز است.