شناسايي پيشايندهاي پيش‌كنشگري مديران و توسعه آن در يك سازمان عمومي

زمينه و هدف: شدت و گستردگي رقابت، ارتباطات و اطلاعات سريع، تغييرات فزاينده و پيشرفت فناوري نياز به وجود مديران پيش‌كنش را براي هدايت و سازماندهي امور سازماني اجتناب‌ناپذير كرده است. بر اين اساس، اين پژوهش به توسعه پيش‌كنشگري مديران يك سازمان عمومي پرداخته است. روش‌شناسي: اين تحقيق نوعي پژوهش كاربردي و كيفي است كه با روش آميخته متوالي (كيفي كمي) انجام شده است. در مرحله كيفي، پيشايندهاي تقويت‌كننده پي‌كنشي مديران با رويكرد استقرايي و روش تحليل محتواي كيفي تحقيقات مرتبط استخراج و تلفيق شدند. در مرحله دوم نيز، روش‌هاي توسعه پيشايندهاي پيش‌كنش‌گري با استفاده از نظرات 12 نفر از خبرگان اولويت‌بندي شدند. يافته‌ها: پيشايندهاي تقويت‌كنندۀ پيش‌كنشگري مديران در قالب سه مقولۀ اصلي پيشايندهاي خصوصيتي (شخصيتي و انگيزشي)، پيشايندهاي رفتاري (رفتارهاي نوآورانه، تحول‌گرايانه، مسئله‌محور، ارتباطي و سازماني) و پيشايندهاي قابليتي (قابليت‌هاي شناختي، روان‌شناختي و هوشمندي) طبقه‌بندي شده‌اند. فعاليت‌هاي خود توسعه‌اي براي توسعه مقوله پيشايندهاي رفتاري، روابط توسعه‌اي براي توسعه مقوله پيشايندهاي خصوصيتي و فعاليت‌هاي خود توسعه‌اي براي توسعه مقوله پيشايندهاي قابليتي داراي بالاترين اولويت توسعه بودند. نتيجه‌گيري: پيش‌كنش‌گري به عنوان يك قابليت حياتي مديران در دنياي رقابتي امروز قابل توسعه است. بهسازي خصوصيات، رفتارها و قابليت‌هاي فردي تقويت كننده اين قابليت آمادگي مديران را براي پيش‌كنشگري ارتقا خواهد داد.