چارچوب‌شناسي فاكتورهاي مديريتي موثر بر توسعه صادرات پايدار و آزمون آن در شركت‌هاي صادر كننده صنعت آبزيان ايران

هدف اصلي اين پژوهش ، صورت‌بندي مدلي در زمينه شناسايي ويژگي‌هاي مديريتي موثر بر توسعه صادرات غير نفتي بوده و در صدد است ضمن آزمون اين مدل در شركت‌هاي صادركننده ايراني فعال درصنعت آبزيان با روش آميخته (كيفي - كمي) و با بررسي تعداد 38 بنگاه صادركننده آزمون شده است. براي جمع‌آوري داده‌ها از مصاحبه و پرسشنامه استفاده شده و با روش تحليل تم، تكنيك دلفي فازي، مدلسازي ساختاري-تفسيري و تكنيك حداقل مجذورات جزيي تحليل گرديده است. نمونه‌گيري در بخش كيفي از نوع هدفمند و در بخش كمي پژوهش به روش تصادفي طبقه‌بندي شده انجام گرفت و از بين شركت‌هاي صادر كننده استان‌هاي تهران ، بوشهر ، هرمزگان ، مازندران،گلستان و گيلان به عنوان نمونه آماري در بخش كمي انتخاب شد. يافته‌هاي تحقيق در بخش كيفي منجر به شناسايي 6 فاكتور مديريتي اصلي شده و در بخش كمي نيز به تاييد يافته‌هاي مذكور و همچنين اولويت‌بندي ويژگي‌هاي مديريتي موثر بر توسعه صادرات پايدار پرداخته شد. نتايج هم چنين حاكي از آن است كه دربين عوامل شناسايي، متغيرهاي؛ نگرش مديريت به رويكردهاي نوين بازاريابي ‌، نگرش مديريت به راهبردهاي‌هاي جديد و نگرش مديريت به روابط بين بنگاهي نسبت به ساير متغيرها از اثرگذاري بيشتري بر عملكرد صادراتي درشركت‌هاي صادركننده برخوردار بوده است. نهايتاً براساس يافته‌هاي پژوهش، چارچوب نهايي در اين زمينه ارائه شده كه به ارائه يك گونه‌شناسي از فاكتورهاي مديريتي موثر بر توسعه صادرات در صنعت مذكور، منجر شده است.