سازگارپذيري يا پيشگامي: تحليلي از انتخاب راهبرد مناسب تاب‏آوري سازماني بر اساس ظرفيت و كيفيت نهادي محيطي درك‏شده

تاب‏آوري نوعي رفتار سازماني در پاسخ به بحران‏ها و چالش‏هاي محيطي است كه با هدف بهبود و انسجام عملكرد، موجب تغيير مسير سازمان ازطريق استفاده از فرصت‏ها و اقدامات نوآور مي‏گردد. از آنجاكه تاب‏آوري چارچوبي ايجاد مي‏نمايد كه موجب سازگاري يا پيشگامي محيطي خواهد شد، در اين مطالعه با هدف فهم ارتباط انتخاب راهبرد تاب‏آوري سازمان با ويژگي‏هاي محيط كسب‏وكار كشور ايران تلاش شد به اين سوال پاسخ داده شود كه «چگونه مي‏توان با افزايش سطح كلي قابليت تاب‏آوري موجب تعديل اثرات محيط بر سازمان‏ها و بنگاه‏هاي ايراني شد». اين پژوهش از نظر هدف كاربردي است كه با روش كيفي نظريه برخاسته از داده‏ها (رويكرد گليزري) و تكنيك مصاحبه عميق هدفمند انجام شده است. يافته‏هاي حاصل از تحليل مصاحبه 10 كارآفرين تثبيت‏شده با تجربه‏ي تاب‏آوري و دو پژوهشگر كارآفريني با تجربه‏ي مرشدي كسب‏و‏كار، نشان داد در محيط كسب‏و‏كار ايران برهم‏كنش سه جريان تاب‏آوري: شناختي، عاطفيارزشي و رفتاري موجب انتخاب نوعي الگوي پيشگامي مي‏گردد كه در آن رويكرد به شش عامل دسترسي به موفقيت، فرصت، تغييرات محيطي، ساختار سازماني، اطلاعات و يادگيري با رويكرد سازگارپذيري سازمان‏هاي پيرو متفاوت است. براين اساس به سياستگذاران توصيه مي‏شود با تحليل و انتخاب الگوي مناسب تاب‏آوري سازمان، مدل كسب‏و‏كار سازمان را متحول نمايند.