تأثير دو نوع تمرين تناوبي و تداومي بر ظرفيت عملكردي و تركيب بدني زنان درمان شده از سرطان سينه

هدف: بيماري سرطان سينه، شايع ترين نوع سرطان در ميان زنان به شمار مي رود و اين بخش از جامعه را حتي پس از بهبودي با مشكلات فراواني مواجه مي سازد. هدف از پژوهش حاضر مقايسه تأثير 12 هفته تمرين هوازي تناوبي و تداومي بر ظرفيت عملكردي و تركيب بدني زنان درمان شده از سرطان سينه بود. روش‌شناسي:  39 نفر زن درمان شده از سرطان سينه به‌صورت داوطلبانه در مطالعه حاضر شركت كرده و به‌صورت تصادفي به 3 گروه: 1 تمرين هوازي تناوبي (13 نفر)، 2 تمرين هوازي تداومي (14 نفر) و 3 كنترل (10 نفر) تقسيم شدند. دو گروه تمريني به مدت 12 هفته و به‌صورت سه جلسه در هفته تمرينات خود را به انجام رساندند. ظرفيت عملكردي از طريق آزمون نشست‌وبرخاست و تركيب بدني با استفاده از دستگاه تجزيه‌وتحليل تركيب بدني در سه گروه، قبل و بعد از دوره تمريني با شرايط يكسان اندازه‌گيري و ارزيابي شد. از آزمون تحليل كوواريانس براي تجزيه‌وتحليل داده هاي پژوهش استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كهتفاوت معني داري در آزمون عملكرد عضلاني، توده چربي و درصد چربي بين سه گروه، وجود ندارد(0/05 P). توده عضلاني پس از دوره تمرين در گروه تمرين تناوبي به‌طور معني داري افزايش داشت و از اين لحاظ بين گروه تناوبي با دو گروه ديگر تفاوت معني دار وجود داشت(0/05 P). نتيجه‌گيري: تمرين هوازي از نوع تناوبي نسبت به تمرين هوازي از نوع تداومي براي تأثيرگذاري بر توده عضلاني افراد بهبوديافته از سرطان سينه مي تواند انتخاب مناسب تري باشد. اما هر دو روش تمريني اشاره‌شدهاثر محدودي بر ظرفيت عملكردي، توده چربي و درصد چربي بهبوديافتگان از سرطان سينه در مدت 12 هفته دارد.