تاثير دو مدل تمريني تي آر ايكس بر توان بي هوازي و تركيب بدني ورزشكاران جوان و نوجوان تكواندو

هدف: تمرينات تي آر ايكس جزو تمرينات مقاومتي نوين محسوب مي شود كه در افزاش توان، قدرت، تعادل و پايدار سازي ساختار بدني نقش داشته و باعث افزايش هماهنگي عصبيعضلاني مي شود. هدف اين پژوهش بررسي اثر دو مدل تمريني تي آر ايكس بر روي توان بي هوازي و تركيب بدني ورزشكاران جوان و نوجوان تكواندو بود. روش شناسي: 36 نفر آزمودني پسر جوان و نوجوان در اين پژوهش شركت كردند و به صورت تصادفي به سه گروه تمرينات تي آر ايكس به صورت تمرينات اينتروال شديد (TH) TRXHIIT، تمرينات تي آر ايكس به تنهايي TRX (T) و گروه كنترل تقسيم شدند كه هرگروه شامل 12 نفر بود. آزمودني ها تمرينات را 3 جلسه در هفته و براي 5 هفته انجام دادند. توان بي هوازي و درصد چربي آزمودني ها قبل و بعد از 5 هفته تمرين اندازه گيري شد. پس از بررسي نرمال بودن توزيع داده ها با استفاده از آزمون كولموگروفاسميرنف، براي آزمودن فرضيه هاي تحقيق جهت تعيين تفاوت هاي درون گروهي از آزمون T وابسته و براي تعيين تفاوت هاي بين گروه ها از روش آماري on wayANOVA استفاده شد (P≤0.05). يافته ها: در هر دو گروه تمرين افزايش معني داري در توان بي هوازي شركت كننده ها مشاهده گرديد كه اين افزايش در توان بي هوازي در گروه TH به طور معني داري بيشتر بود. همچنين، گروه تمرينات TH و T هر دو در پس آزمون نسبت به پيش آزمون موجب كاهش معني داري در درصد چربي بدن (تركيب بدن) شدند. نتيجه گيري: پيشنهاد مي شود براي كسب نتايج بهتر در مدت زمان برابر از تمرينات تي آر ايكس به شكل اينتروال شديد استفاده شود.