اثربخشي آموزش رويكرد مبتني بر تحليل رفتار متقابل بر بهزيستي روان شناختي زنان متأهل خميني شهر

هدف پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي آموزش رويكرد مبتني بر تحليل رفتار متقابل (TA) بر بهزيستي روانشناختي زنان متأهل خميني شهر بود. روش  پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل به همراه دوره ي پيگيري بود. جامعه اين پژوهش شامل كليه زنان متأهل مراجعه كننده به مراكز مشاوره خميني شهر در سال 1398 بود كه 32 نفر به صورت داوطلبانه در دو گروه آزمايش وكنترل جايگزين شدند. كليه زنان گروه آزمايش به مدت 12 جلسه تحت آموزش گروهي به شيوه تحليل رفتار متقابل (TA) قرار گرفتند. ابزار اندازه گيري پرسشنامه ريف وكينز (1980) بود. جهت تحليل داده ها از روش هاي آماري تحليل كوواريانس چند متغيري و نيز آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر با استفاده از نرم افزارهاي آماري SPSS نسخه 26 و R نسخه 4.0.2 استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش تحليل رفتار متقابل بر ابعاد شش گانه بهزيستي روانشناختي (تسلط محيط، پذيرش خود، رابطه مثبت با ديگران، هدف در زندگي، رشد فردي و استقلال)در زنان در مرحله پس آزمون و پيگيري مؤثر بود. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه آموزش تحليل رفتار متقابل مي تواند بهزيستي روانشناختي زنان را بهبود ببخشد.