تعريف و تبيين مفهوم هويت ملي و ايراني از ديدگاه حافظ

هويت در معناي لغوي يعني حقيقت و ماهيت چيزي؛ هويت، پاسخ به سئوال چه كسي بودن و چگونه بودن است. در تعريف ديگر، هويت عبارت است از مجموعه ي خصوصيات و مشخصات اساسي اجتماعي، فرهنگي، رواني، زيستي و تاريخي همسان كه به رسايي و روايي بر ماهيت يا ذات گروه به معناي يگانگي يا همانندي اعضاي آن با يكديگر دلالت كند و آنان را در يك ظرف زماني و مكاني معين، به طور مشخص و قابل قبول و آگاهانه از ساير گروه ها و افراد متعلق به آن ها متمايز كند. حافظ دانشمندي اهل تحقيق و بحث و كشف بوده است. او در كنار همه علوم فلسفي، كلامي و فقهي، با روح تجسس و تحقيق و قريحه ي شاعري با تاريخ ايران و هويت ملي و ايراني، انديشه هاي ايراني و با ديوان شاعران ايراني، از گذشته تا زمان خودش آشنا بود. شعر حافظ نمادي بارز و شاخص از هويت ملي و ايرانيِ ايرانيان در عرصه ادبيات و شعر بوده است. حافظ به سه هويت عاشقانه، جبري و سرگشتگي هويتي اعتقاد داشت و اين مقاله سعي دارد با روش توصيفي-تحليلي و با كمك منابع كتابخانه اي، هويت را از ديدگاه حافظ بررسي كند.