اثربخشي معنادرماني گروهي بر خودباوري و احساس بي‌ارزشي سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو

The Effectiveness of Group Logo Therapy on Self-Belief and Feelings of Worthlessness in the Elderly with Type II Diabetes

خودباوري پايين و احساس بي‌ارزشي از شايع‌ترين حالات منفي روان‌شناختي در سالمندان مبتلا به بيماري ديابت مي‌باشد كه مي‌تواند عوارض متعددي در پي داشته باشد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي معنادرماني گروهي بر خودباوري و احساس بي‌ارزشي سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو صورت پذيرفت. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو شهر قزوين بود. نمونه‌گيري به روش طبقه‌اي بر روي كل افرادي كه از مجموع جامعه آماري واجد شرايط بودند صورت گرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه‌هاي خودباوري آزادي و مقياس ارزشي شوارتز بود. پس از تكميل پرسشنامه‌ها، تعداد 80 نفر (46 زن و 34 مرد)، با كمترين امتياز در هر مؤلفه به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (در هر گروه 23 زن و 17 مرد) جايدهي شدند. گروه آزمايش در معرض هشت جلسۀ 90 دقيقه‌اي معنادرماني فرانكل قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از روش‌ آماري تحليل كوواريانس تك متغيري (ANCOVA)، در نسخه 22 نرم افزار SPSS، تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل داده‌ها نشان داد مداخلۀ آزمايشي بر افزايش خودباوري و كاهش احساس بي‌ارزشي سالمندان مبتلا به بيماري ديابت نوع دو مؤثر بوده است (05/0>P). همچنين نتايج نشان داد عامل جنسيت بر ميزان اثربخشي معنادرماني گروهي در افزايش خودباوري سالمندان مبتلا به بيماري ديابت نوع دو مؤثر است ولي بر ميزان اثربخشي معنادرماني گروهي در كاهش احساس بي‌ارزشي سالمندان مبتلا به بيماري ديابت نوع دو مؤثر نيست. پيشنهاد مي‌شود برنامۀ معنادرماني گروهي براي افزايش خودباوري و كاهش احساس بي‌ارزشي سالمندان مبتلا به بيماري ديابت نوع دو استفاده شود.

Low self-believe and feelings of worthlessness are the most common negative mental and emotional states in the elderly with diabetes, which can have several side effects. Therefore, the present study was to probe the effectiveness of group logo therapy on self-belief and feelings of worthlessness in the elderly with type II diabetes. The research method was quasi-experimental with pretest-posttest and control group design. The statistical population included all the elderly with type II diabetes in Qazvin. Stratified sampling method was performed on all eligible individuals in the statistical population. The research tools were Azadi’s self-belief questionnaires and Schwartz’s value scale. Having completed the questionnaires, 80 people with the lowest score in each component (46 females and 34 males) were randomly assigned to the experimental and control groups (23 women and 17 men in each group). The experimental group exposed to eight 90-minute Victor Frankel Logo therapy sessions. The data were analyzed using univariate analysis of covariance (ANCOVA) statistical method in SPSS-22 software. The results of indicated that experimental intervention was effective on increasing self-belief and reducing the feelings of worthlessness in the elderly with type II diabetes (p < 0.05). The results also showed that gender factor is effective on increasing the effectiveness of group Logo therapy on increasing the self-belief in the elderly with type II diabetes but not on the effectiveness of group Logo therapy on reducing the sense of worthlessness in the elderly with type II diabetes. It is recommended to use a group Logo therapy program to increase self-belief and reduce the feelings of worthlessness in the elderly with type II diabetes.