شناسايي و الويت‌بندي سياست‌هاي كاهش انتشار آلاينده‌ها در صنايع نفت و گاز

رشد جمعيت جهاني و گسترش روزافزون صنايع سبب آسيب و تخريب محيط‌زيست و منابع‌طبيعي شده است به صورتي كه اين عامل به يك مساله اساسي تبديل شده و توجه بسياري از محققان و صاحبان صنايع را به خود جلب كرده است. گرماي بيش از حد زمين، تخريب لايه اوزون، موجوديت گازهاي گلخانه‌اي وغيره مساله‌اي است كه در حد يك كشور و يك منطقه نبوده و موجوديت همه سرنشينان كره خاكي را با مخاطره روبه‌رو خواهد كرد. در ايران نيز توجه به مساله محيط‌زيست به واسطه وجود ذخاير عظيم سوخت‌هاي فسيلي و استفاده نامناسب از اين ذخاير در پالايشگاه‌هاي نفت و گاز كه سهم به سزايي در انواع آلودگي‌‌هاي محيط‌زيستي دارند اجتناب ناپذير خواهد بود. به همين جهت در اين پژوهش بر آن بوده‌ايم تا سياست‌‌هاي كاهش انتشار آلاينده در اين صنايع را مورد بررسي قرار داده و ضمن اولويت‌بندي آن‌ها برنامه‌ريزان را در اتخاذ سياست‌هاي مناسب براي كاهش آلاينده‌‌ها و به ويژه گازهاي گلخانه‌اي ياري دهيم. بر اين اساس با مصاحبه با خبرگان دانشگاهي، صنعت نفت و گاز و حوزه محيط‌زيست شاخص‌‌هايي به عنوان راهكارهاي موثر در كاهش آلاينده محيط‌زيست شناسايي شده و با استفاده از تكنيك تصميم‌گيري ANP كه يكي از روش‌هاي كارآمد در تصميم‌گيري چندمعياره است به رتبه‌بندي شاخص‌‌ها پرداخته‌ايم. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه سياست بانكداري انتشار نسبت به ساير سياست‌‌ها از اهميت بالاتري در صنايع نفت و گاز جهت كاهش آلاينده‌ها برخوردار است.