سنجش و پهنه بندي ميزان تاب آوري كالبدي محات شهري در برابر زلزله نمونه مورد مطالعه منطقه ١٢ تهران

شهرها به‌عنوان گسترده‌ترين ساخته دست بشر همواره در معرض بلايا و سوانح طبيعي و انساني بسياري بوده‌اند. در اين ميان، زلزله اغلب تلفات جبران‌ناپذيري را بر اين سكونتگاه‌ها و ساكنان آن تحميل كرده كه لازم است تا با مقاوم‌سازي شهرها بتوان صدمات ناشي از آن را كاهش داد. پژوهش حاضر در حوزه تحقيقات كاربردي–اكتشافي قرار دارد. روش تحقيق به لحاظ هدف؛ شناختي و از نظر ماهيت توصيفي تحليلي مقايسه‌اي است. چارچوب نظري تحقيق با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي و ميداني صورت گرفته است. فرآيند بررسي‌ها به اين صورت است كه ابتدا با مروري بر مطالعات صورت‌گرفته اقدام به شناسايي معيارهاي تاب‌آوري در برابر زلزله شده و سپس با توزيع پرسش‌نامه اطلاعات لازم گردآوري شده، پس از كمي‌سازي داده‌ها به نرم‌افزار GIS و محيط IDW وارد شده و مورد تحليل فضايي قرار گرفته‌اند؛ سپس لايه‌هاي ايجادشده بااستفاده ازتوابع فازي و تحليل تاپسيس فازي وزن‌دهي شده‌اند. پس از اعمال ضرايب لايه‌ها و بر اساس مدل تاپسيس و همپوشاني آنها، ميزان تاب‌آوري محدوده مورد بررسي محاسبه شده است. نتايج حاصل از بررسي‌ها كه به صورت نقشه پهنه‌بندي ارائه شده، نشان مي‌دهد كه ميزان تاب‌آوري در تمامي محلات يكسان نيست؛ به‌طوري‌ كه محلات بهارستان و فردوسي از نظر تاب‌آوري كالبدي در وضعيت نامطلوب و بسيار نامطلوب و محلات قيام، كوثر و آبشار در وضعيت مطلوب؛ و ساير محلات مورد بررسي هم از وضعيت متوسطي نسبت به تاب‌آوري كالبدي قرار دارند.