نقش واسطه اي تاب‌آوري در ارتباط بين حمايت اجتماعي ادراك‌شده و خودمراقبتي در بيماران مبتلا به آسم

سابقه و هدف: بيماري آسم، به‌عنوان يك بيماري جسماني، تحت‌تأثير مسائل روان‌شناختي قرار دارد و تاب‌آوري، سازگاري مثبت در واكنش به شرايط ناگوار است. پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه اي تاب آوري در ارتباط بين حمايت اجتماعي ادراك‌شده و خودمراقبتي در بيماران مبتلا به آسم انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضـر، يك مطالعه‌ي توصيفـي همبسـتگي از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بـود. جامعه آماري پژوهش حاضر را كليه بيماران مبتلا به آسم كلينيك تخصصي آسم بيمارستان صياد شيرازي شهر گرگان تشكيل دادند. نمونه پژوهش، شامل 127 نفر بود كه به روش نمونه گيري دردسترس، از شهريور تا اسفند سال 1398 انتخاب شده بودند و به پرسشنامه هاي حمايت اجتماعي، تاب‌آوري و رفتارهاي خودمراقبتي پاسخ دادند. داده ها با استفاده از همبستگي پيرسون و تحليل مسير و نرم‌افزارهاي Amos16 و SPSS ويرايش 24 بررسي شد. نتايج: نتايج تحليل مدل نشان داد كه مدل اوّليه با داده ها برازش مطلوبي دارد. كليه ضرايب مستقيم و غيرمستقيم معني دار هستند. همچنين بررسي نقش ميانجي گرانه نشان داد كه تاب‌آوري در ارتباط بين حمايت اجتماعي ادراك شده و رفتار خودمراقبتي نقش ميانجي گرانه معني‌داري دارد (0/001 P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه تاب‌آوري و حمايت اجتماعي ادراك‌شده از متغيرهاي تأثيرگذار بر خودمراقبتي بيماران مبتلا به آسم مي‌باشد. همچنين اين نتايج، تلويحات مهمّي در زمينه ي آسيب‌شناسي رواني، پيشگيري و درمان بيماران مبتلا به آسم داشت.