مديريت سياسي فضا در عصر هخامنشي و تأثير آن بر همگرايي و واگرايي اقوام ساكن قلمرو آنان

مديريت سياسي فضا، با كاركرد و رويكرد سازمان‏دهي بهينۀ كشور،به­‏صورت بالقوه و بالفعل شالودهبرنامه‏ريزي‏ها در همۀ سطوح مديريت سرزمين است. اين نوع مديريت مبتني بر واقعيت‏هاي فضاي جغرافياي سياسي كشور موجب كاهش نابرابري‏هاي توزيع فضايي منابع محدود و افزايش پايدار و توسعه در كشور مي‏شود. ايران،به‏‏رغم فرازوفرودهاي طولاني تاريخي در سازمان‏دهي سياسيِ فضا و تقسيمات كشوري،در برخي موارد دچار چالش‏هايي مانند رقابت‏هاي ناسالم در جذب منابع و منافع، خلأ‏هاي مربوط به ساختار دولتي مناسب، كارايي به‏نسبت ضعيف آمايش سرزمين و رقابت‏هاي قومي است. اين امر، لزوم تحليل جغرافياييتاريخي تقسيمات كشوري ايران در دوره‏هاي تاريخي و تأثير آن در واگرايي و همگرايي اقوام را براي عصر كنوني محسوس مي‏نمايد. هدف از انجامپژوهش حاضر بررسي شيوه مديريت سياسي قلمرو هخامنشي، راهكارهاي اعمال‏شده توسط آن‏ها،و ميزان موفقيت اين راهكارها در حفظ يكپارچگي دولت و قلمرو آنان است كه، جدا از افزايش دانش تاريخي ما، با توجه به تركيب جمعيتي و قومي ايران در عصر حاضر، از بُعد نظري و تجربي درخورتوجه است. داده‏هاي مورد نياز پژوهش حاضر به شيوه كتابخانه‏اي گردآوري شده و پس از دسته‏بندي بررسي و تحليل شده‏اند. نتايج پژوهش نشان مي‏دهد كه هخامنشيان،به‏منظور كنترل بهتر قلمرو خود، كشور را به واحدهاي سياسي كوچك‏ترتقسيم كرده بودند و شاخص اصلي در اين تقسيم‏بندي، گزينش مدلي كارآمد براي اداره كشوري با ويژگي‏هاي فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي، و سياسي سرزمين‏ها و اقوام مختلف ساكن در قلمرو آنان بوده است كه همگرايي حداكثري و واگرايي حداقلي از حكومت مركزي را به دنبال داشته باشد.