سنجش و ارزيابي بعد عيني زيست پذيري شهري در مناطق دهگانۀ كلانشهر تبريز

قابليتِ زندگي شهري به‏عنوان استاندارد سلامت، راحتي،و شادي است كه به‏تازگي دغدغۀ اصلي در جغرافيا و سياست شهري است. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف بررسي زيست‏پذيري محيط‏هاي شهري تبريز از لحاظ ميزان برخورداري از شاخص‏هاي زيست‏پذيري گام به عرصۀ تحقيق نهاده است. اين تحقيق به لحاظ ماهيت از نوع كاربردي، به حيث روش توصيفيتحليلي، و ابزار سنجش پرسش‏نامه بوده است. جامعه آماري در اين پژوهش متخصصان و مديران شهري در دسترس آشناي كامل با وضعيت هرمنطقه است كه تعداد آن‏ها برابر با 140 نفر است. بر اساس جدول مورگان، 104نفر از اين افراد با استفاده از روش نمونه‏گيري تصادفي ساده انتخاب شده‏اند. براي تجزيه و تحليل اطلاعات و رتبه‏بندي نهايي شاخص‏ها از آزمون‏هايt  تك‏نمونه‏اي و كروسكال واليس بهره گرفته شده است. نتايج نشان مي‏دهد به‏طور كلي زيست‏پذيري شهر تبريز از حد متوسط پايين‏تر بوده است كه مناطق 5 و2 به‏ترتيب با ميانگين رتبه‏اي10/71 و 33/69 زيست‏پذيرترين و منطقۀ ‏7 با ميانگين رتبه‏اي10/10 در رتبهآخر زيست‏پذيري در بين مناطق دهگانه‏ قرار گرفته است. همچنين، از نظر شاخص‏هاي خدمات و زيرساخت‏هاي شهري، محيط شهري، اقتصاد شهري، مديريت شهري، تاريخ شهري، و اجتماع شهري به‏ترتيب مناطق 2، 6، 2، 5، 8، و 5 در اولويت اول رتبه‏بندي قرارگرفته‏اند.با توجه به نتايج آزمون كروسكال واليس، در سطح معني‏داري 99 درصد مشخص شد بين مناطق دهگانۀ‏ شهر تبريز از لحاظ مطلوبيت شاخص‏هاي زيست‏پذيري تفاوت معناداري وجود داشته است.