لِم هاي فلسفي ساختن هنر از منظر دريدا

نخستين مقاله كتاب حقيقت در نقاشي، «پارارگون/Parergon»، را بعضي به «پيرامون كار» و يا «پيراكار» ترجمه كرده‌اند. اما «پارارگون» براي دريدا چيزي بيش از معناي لغوي صرف است. در بيان بي‌مأواييِ پارارگون، دريدا آن‌را «نه كار و نه بيرون از كار» مي‌داند، «پارارگون نه در درونْ جايي دارد و نه در بيرونْ، نه در ماورأ و نه در مادون قرارگرفته است». دريدا اين واژه را از نقد سوم برگرفته است. فصل «Lemmes» نقطه عزيمت دريدا در اين كتاب است. در اين مقاله، كليدواژه «لِم» (فوت‌وفن، شگرد) را معادل كليدواژه فرانسوي «Lemmes» قرار داده‌ايم و آن‌چه دريدا لم‌هاي كار مي‌خواند، كه في‌الواقع روش‌هايي براي فلسفي ساختن هنر هستند، را بررسي كرده‌ايم. روش‌هايي كه هنر را در ساختار متافيزيكيِ فلسفه محدود ساخته‌اند و آن‌را در حالتي اوليه و راستين تعريف مي‌كنند. اين روش‌ها شامل: لم هجوآميزِ زمان، لم آموزه‌هاي هنر، لم حلقه‌هاي مدور و لم سوم يا مياني است. در اين حين به مفهوم «مغاك» خواهيم پرداخت. مفهومي كه نشانگر برخورد ذهن و عين (سوژه و ابژه) به عنوان يكي از مسائل تعيين‌كننده فلسفه است و خاصه پس از كانت دغدغه‌اي جدي براي تعريف سوبژكتيويته بوده است. از ديگر ارجاعات مغاك (شكاف، خليج) در متن دريدا، اشاره به فاصله پرنشدني دو نقد نخست كانت، و افزون بر آن رابطه نومن و فنومن است.