تبيين ضرورت بكارگيري مشاوره فلسفي در معنادرماني

مشاوره فلسفي يكي از اقسام مشاوره است كه در سي سال اخير به شدت مورد توجه كشورهاي توسعه يافته قرار گرفته و نه تنها در پاسخگويي به پرسش‌هاي فلسفي مراجعان بلكه در درمان اختلالات روانشناختي و معضلات فردي و اجتماعي نيز بكار گرفته‌‌‌ مي‌شود. در حقيقت اين نوع مشاوره يكي از تجليات مهم فلسفه عملي در جهان معاصر بوده و جايگاه مهم فلسفه را در زندگي فردي و اجتماعي انسان‌ها آشكار‌‌‌ مي‌سازد. از سوي ديگر معنادرماني نيز يكي از نظريات مهم در حوزه روان‌درماني است كه در دهه‌هاي اخير مركز مورد توجه بسياري از روان‌درمانگران بوده و تلاش‌‌‌ مي‌كند از منظري متفاوت به تحليل و درمان مشكلات روحي و روانشناختي انسان‌ها بپردازد. بر مبناي اين نظريه، ريشه اصلي مشكلات روانشناختي آدمي به ناتواني او در يافتن معنايي براي زندگي و در نتيجه تجربه احساس پوچي ناشي از آن باز‌‌‌ مي‌گردد. گرچه اين نوع درمان بر اساس مباني فكري فيلسوفاني چون ماكس شلر، نيچه،‌‌ هايدگر و ياسپرس صورتبندي شده و ويكتور فرانكل به عنوان بنيان گذار اين نظريه بر اين مساله صحه‌‌‌ مي‌گذارد، اما فرضيه مقاله پيش رو اين است كه معنادرمانگران در فرآيند درمان مراجعان خود نيز به مشاوران فلسفي نيازمند هستند، چراكه در موارد معنادرمانگر صرف قادر به تبيين مباني معنادرماني و بكارگيري تكنيك‌هاي آن نبوده و بر همين اساس مساله تعامل مشاور فلسفي و معنادرمانگر در فرآيند درمان مطرح‌‌‌ مي‌شود. هدف ما در اين نوشتار اين است كه نقش مشاوره فلسفي را هم در تبيين مباني معنادرماني و هم در عملياتي شدن تكنيك‌هاي آن تشريح كنيم و از اين منظر اهميت بنيادين مشاوره فلسفي را نمايان سازيم، به اين اميد كه در آينده نه چندان دور شاهد بكارگيري روزافزون اين نوع مشاوره در كشورمان باشيم.