اتخاذ رفتارهاي پيشگيري كننده از مصرف سيگار و عوامل مرتبط با آن در دانشجويان خوابگاهي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي تهران در سال 1395

زمينه و اهداف: يكي از اولويت هاي سلامت همگاني براي كاهش مصرف سيگار، پيشگيري از سيگاري شدن جوانان است. با توجه به نقش الگويي دانشجويان علوم پزشكي در جامعه و نظر به افزايش استعمال سيگار در ميان آن ها، اين مطالعه با هدف سنجش اتخاذ رفتارهاي پيشگيري كننده از مصرف سيگار و عوامل مرتبط با آن در بين دانشجويان اجرا شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي كه با رويكرد توصيفي تحليلي انجام شد، 355  نفر از دانشجويان خوابگاهي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي تهران در سال 1395 و با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي يك مرحله اي انتخاب و وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه اي مشتمل بر اطلاعات جمعيت شناختي و زمينه اي و يك پرسشنامه محقق ساخته روا و پايا جهت سنجش اتخاذ رفتارهاي پيشگيري كننده از مصرف سيگار، گردآوري شد. داده هاي گردآوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آمارهاي توصيفي و آزمون هاي تي مستقل و آناليز واريانس مورد تحليل قرار گرفتند. تمامي مراحل مطالعه حاضر طبق موازين اخلاقي اجرا گرديد. يافته‌ها: ميانگين (انحراف معيار) نمره اتخاذ رفتارهاي پيشگيري كننده از مصرف سيگار (19.96) 39.01 از 100 بوده و در سطح ضعيفي قرار داشت. اتخاذ رفتارهاي پيشگيري كننده از مصرف سيگار با متغيرهاي جنسيت، داشتن دوستان سيگاري، داشتن عضو سيگاري در خانواده، سطح تحصيلات پدر و مصرف سيگار ارتباط معني دار داشت (0.05 P).  نتيجه‌گيري: با توجه به پايين بودن ميانگين نمره اتخاذ رفتارهاي پيشگيري كننده از مصرف سيگار در دانشجويان، ضرورت اجراي آموزش‌هاي لازم در مورد پيشگيري از مصرف سيگار در ميان آنها بيش از پيش احساس مي‌شود.