اثر تمرينات استقامتي و تزريق سلول‌هاي بنيادي بر بيان ژنFGF2 وMMP13 در بافتزانو موش‌هاي مبتلا به استئوآرتريت

مقدمه: هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر تمرينات استقامتي و مصرف سلول‌هاي بنيادي بر بيان ژن FGF2 و MMP13 در بافتزانو موش‌هاي مبتلا به استئوآرتريت زانو مي‌باشد. روش بررسي: نوع مطالعه از نوع تجربي است. موش‌هاي صحرايي‌نر ويستار به‌صورت تصادفي به 5 گروه شامل گروهاي: كنترل -سالم،كنترل - بيمار، بيمار - سلول بنيادي، بيمار - تمرين و بيمار - ورزش - سلول بنيادي تقسيم شدند. برنامه تمرين شامل 30 دقيقه دويدن روي تردميل بدون شيب و با سرعت 16 متر در دقيقه براي هفته اول بود و هر هفته يك متر بر دقيقه اضافه شد. موش‌هاي صحرايي MSCs را از طريق تزريق داخل سلولي 106*1 سلول/كيلوگرم دريافت كردند. بيان ژن FGF2 و MMP13از طريق روش‌Real Time PCR اندازگيري شد. از روش آناليز واريانس يك راهه و در صورت مشاهده تفاوت معني‌دار آماري از آزمون تعقيبي توكي براي تعيين تفاوت بين گروه‌ها استفاده شد.كليه عمليات آماري با استفاده از نرم‌افزار version 16 SPSS انجام شد. نتايج: تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه تمرينات بدني و درمان با سلول‌هاي بنيادي بر بيان ژنFGF2 و MMP13 در موش‌هاي مبتلا به استئوآرتريت در گروه‌هاي مختلف افزايش معني‌داري داشت (0.000 p). هم‌چنين با استفاده از آزمون تعقيبي توكي تفاوت سطح تغييرات FGF2 در گروه‌هاي تمرين بنيادي نسبت به گروه تمرين و گروه سالين تفاوت معني‌داري وجود داشت(0.0001 p). هم‌چنين با استفاده از آزمون تعقيبي توكي تفاوت MMP13بين گروه كنترل با گروه سالين، گروه تمرين و بنيادي با تمرين بنيادي و گروه سالين با گروه تمرين تفاوت معني‌داري وجود داشت (0.0001 p). نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه سطوح FGF2 و MMP13 در بافت غضروف موش‌هاي مبتلا به استئوارتريت افزايش داشت و تمرينات استقامتي و درمان با سلول‌هاي بنيادي موجب كاهش در سطح فاكتورهاي مورد نظر شد.