تحليل فضايي فقر شهري از لحاظ شاخص‌هاي كالبدي در كلان شهر اصفهان

استان اصفهان ، به عنوان صنعتي ترين استان كشور در مدت يك دهۀ گذشته شناخته مي شود و به همين خاطر به يكي از مهاجرپذيرترين استان هاي كشور تبديل شده است. اين مهاجرت بي رويه و كنترل نشده پيامدهاي نامطلوبي از جمله حاشيه نشيني و تشكيل محله هاي فقيرنشين را به دنبال داشته است. بر همين اساس هدف پژوهش حاضر، تحليل فضايي و پهنه بندي محله هاي فقيرنشين كلان شهر اصفهان بر اساس شاخص هاي كالبدي جهت برنامه‌ريزي بهتر براي ساماندهي، توانمندسازي و افزايش كيفيت زندگي آنها است. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و روش آن، توصيفيتحليلي است. داده هاي پژوهش از بلوك هاي آماري(1395) مركز آمار ايران تهيه شده اند. روش هاي آماري مورد استفاده براي تحليل داده ها، مشتمل بر  AHP ، تاپسيس (Topsis) وHotspot است. بر اساس يافته هاي پژوهش، شاخص هاي قدمت بنا(با امتياز 246 %)، ريزدانگي(با امتياز 0.192) و تسهيلات(با امتياز 0.181) تأثير بيشتري در شكل گيري پهنه هاي فقر در كلان شهر اصفهان را داشته اند. شاخص هاي قدمت بنا و تعداد اتاق به ترتيب بيشترين و كم ترين ضريب تاثير را داشته اند. بر اساس شاخص نهايي وضعيت فقر از لحاظ شاخص هاي كالبدي، 30 محله(15.16 %) داراي كيفيت مناسب، 35 محله(18.23 %) داراي كيفيت نسبتاًمناسب، 38 محله(19.79 %) در وضعيت متوسط، 45 محله (23.44 %) در وضعيت نسبتاً نامناسب و در نهايت 22 محله معادل 11.46 % از كل محله ها در وضعيت نامناسبي قرار دارند. در واقع، حدود 35% از محله هاي كلان شهر اصفهان در وضعيت نامناسبي قرار دارند. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه محله هاي داراي ارزش‌هاي بالاتر از ميانگين در مركز و تا حدودي در جنوب شهر و محله هاي داراي ارزش پايين تر از ميانگين در شرق كلان شهر اصفهان قرار گرفته‌اند.