بررسي الگوي تحقق محله پايدار با رويكرد نوشهرگرايي مطالعه موردي: محله شهيد هاشمي نژاد (پاچنار) مشهد

نوشهرگرايي در پاسخ به نتايج اجتماعي، زيست محيطي و پراكنش ناشي از توسعه هاي حومه اي در امريكا به وجود آمد و به يكي از رويكردهاي جديد در شهرسازي قرن بيستم تبديل گرديده و تمركز آن توجه به انسان در برنامه ريزي شهري است. مفهوم تراكم بخشي از جنبش نوشهرگرايي در بخش محلي است بدين صورت كه تراكم بهينه موثر بر تحقق مفهوم محله چگونه بايد باشد، مورد توجه قرار مي گيرد. هدف اين پژوهش بررسي شاخص هاي اثر گذار بر تراكم ساختماني بر اساس نظريه نوشهرگرايي در محله شهيد هاشمي نژاد و سپس ارائه الگوي پيشنهادي تراكم ساختماني در اين محله مي باشد. روش تحقيق حاضر مبتني بر روش توصيفي تحليلي و همبستگي مي باشد. داده‌ هاي مورد نياز به روش ميداني و با استفاده از پرسشنامه گرد آوري شده است. حجم نمونه به روش كوكران و برابر با 343 نفر تعيين شده و نمونه گيري به روش تصادفي سيستماتيك انجام گرفت. از فرايند تحليل شبكهANP  جهت تحليل داده ها و وزن دهي معيار ها و شاخص ها استفاده كه با پرسش از ۱۵ خبره دانشگاهي در ‏رشته ‌هاي مرتبط بدست آمده است. 6 معيار (جمعيتي، دسترسي به خدمات، دسترسي پذيري، كالبدي فضايي، زيست محيطي و اقتصادي) و 24 زير شاخص در سطح محله بررسي گرديد كه شاخص جمعيتي با ضريب وزني 0.43 از 1 داراي بيشترين تاثيرگذاري را در نحوه توزيع تراكم ساختماني در حوزه مورد مطالعه (محله شهيد هاشمي نژاد) داشته اند. در انتها با روي هم اندازي لايه شاخص ها در نرم افزار GIS تراكم پيشنهادي براي اين محله ارائه مي گردد كه نتايج حاصل نشان مي دهد بيشترين تراكم پيشنهادي (زياد و خيلي زياد) در حاشيه خيابان هاي اصلي و مرز محله مي باشد و هر چه به عمق بافت محله پيش مي رويم از شدت تراكم كاسته مي شود.