موانع اجراي سياست گردشگري در ج.ا.ايران: ارائه‌ي چارچوبي مفهومي

مطالعات در زمينه‌ي اجراي سياست گردشگري به ويژه در چارچوب سياست‌گذاري عمومي كشورهاي در حال توسعه بسيار محدود انجام شده است و اغلب بين تمايل به توسعه گردشگري (سياست‌گذاري) و ترجمه‌ي اين تمايل به اقدام اجرايي در بستر واقعي (اجراي سياست) خلاء اساسي وجود دارد. رسالت اصلي اين مطالعه ارائه‌ي الگويي است كه زمينه‌ساز پركردن چنين خلاء‌ و اجراي كاراي سياست گردشگري در شرايط ج.ا.ايران باشد. روش تحقيق اكتشافي، پارادايم فلسقي ساخت‌گرايي اجتماعي، استراتژي تحقيق كيفي نظريه داده بنيان براي توسعه‌ي نظريه استفاده شُد است. جامعه‌ي آماري تحقيق كليه ذينفعان كليدي مرتبط با توسعه‌ي گردشگري ج.ا.ايران بنابراين روش نمونه‌گيري هدفمند و 38 نفر براي مصاحبه‌ي عميق رو در رو انتخاب شدند. به عنوان نتايج تحقيق، 6 طبقه اصلي و 31 طبقه فرعي شناسايي وتبيين شد كه مبناي ارائه‌ي مدلي پارادايمي براي اجراي سياست گردشگري در ج.ا.ايران شد. برخي از مهمترين عوامل موثر بر اجراي سياست گردشگري در ج.ا.ايران بر اساس نتايج اين تحقيق: نهادينه‌گي گفتمان توسعه‌ي گردشگري، شرايط آمادگي براي اجرا، انگيزه و تعهد به اجرا، هماهنگي و حمايت بيروني و دروني، شرايط سيستم اداره‌ي عمومي كشور، شناسايي شدند. مهمترين سهم اين تحقيق ارائه‌ي الگويي مفهومي براي ارتقاء دانش اجرايي سياست گذاران گردشگري در مورد الزامات اجراي سياست گردشگري است.