تحليل آثار اقتصادي– اجتماعي گردشگري بر توسعه مناطق روستايي دهستان طرقبه(ديدگاه مردم محلي)

صنعت گردشگري، به عنوان رويكردي جديد براي توسعه همزيستي انسان و اجتماع، با هدف توسعه اقتصادي، امروز در توسعه مناطق روستايي، جايگاه چشمگيري يافته است. هدف از اين پژوهش، بررسي آثار اقتصادي اجتماعي گردشگري بر توسعه مناطق روستايي بوده است. ابزار اصلي تحقيق پرسشنامه مي باشد. جامعه آماري اين تحقيق خانوارهاي روستاي در چهار روستاي هدف گردشگري در دهستان طرقبه، شهرستان بينالود در استان خراسان رضوي مي‌باشد. از اين جامعه به روش نمونه گيري كوكران تعداد 200 نفر به عنوان نمونه آماري جهت جمع آوري دادهاي لازم براي تحقيق انتخاب شده است. به منظور سنجش پايايي ابزار تحقيق(پرسشنامه) از ضريب آلفاي كرونباخ اهمچنين جهت روايي پرسشنامه از نظر متخصصان به منظور روايي صوري و محتوايي واز آزمون بارتلت و ضريب KMO براي اعتبار عاملي استفاده شد. يافته هاي تحقيق نشان مي‌دهد، از ديدگاه روستاييان ميانگين اثرات اقتصادي41 درصد، ميانگين اثرات اجتماعي30 درصد و پتانسيل ها و ظرفيت هاي گردشگري روستايي در منطقه 61 درصد مي‌باشد. يافته هاي تحليل همبستگي نشان داد كه افراد جوانتر، داراي سطح تحصيلات بهتر و بضاعت مالي بالاتر باشند ديدگاه مثبت تري در مورد اثرات اقتصادي و اجتماعي گردشگري روستايي دارند همچنين نتايج آزمون ANOVA نشان داد كه ديدگاه افراد در روستاهاي مختلف نسبت به اثرات اقتصادي و اجتماعي گردشگري با همديگر متفاوت است. نتايج تحليل عاملي نشان داد كه آثار مثبت اقتصادي گردشگري را مي توان در سه عامل توسعه شغلي و درآمدي، پشتيباني دولت و متنوع سازي اقتصادي روستايي و آثار مثبت اجتماعي گردشگري را نيز در سه عامل توسعه زيرساخت اجتماعي، توسعه همكاري جمعي و توسعه زيرساخت بهداشتي و تحصيلي خلاصه نمود. همچنين در آثار منفي دو عامل تاثيرگذار عبارت بودند از: سوداگري و دلالي و توسعه ناهنجاري اجتماعي.