نقش دولت تمدني در كارآفريني: چهارچوبي براي آينده‌ي جمهوري اسلامي ايران

بيان مساله : شكاف بين بين چشم‌انداز تمدني و انفعال نهاد دولت در امور كوتاه مدت و سطحي، و غفلت از عامليت نهادي هدف: بررسي كنش نهادي و سياست گذاري دولت تمدني در پي ريزي ترتيبات نهادي جديد به منظور خلق كسب وكارها و كارآفريني است. روش : تحليلي وتوصيفي به همراه كتابخانه اي و انجام مصاحبه هاي عميق يافته ها: ايده تمدني بودن، زمينه رابراي ارتقاء كنش گري دولت از لايه هاي سطحي مثل دادن وام براي كسب و كارها و...به لايه هاي ژرف يعني ترتيبات نهادي مي كشاند. دولت به نقش واقعي خود بر مي گردد. دولت بايد فراتر از اقدامات سطحي، در عمق نهادي كنش گري كند، تا زمينه براي رويش كسب و كارهاي سازگار با سرشت و واقعيت هاي شاكله اسلامي ايراني فراهم گشته، مسير براي تمدن نوين آينده همواره گردد. اگر چه از نظر فلسفي، انتخاب امكان هاي بديل وجود دارد، اما در جهان واقعيت ها،هر مسيري وابستگي به مسير، و امكان هاي خود را دارد،. يعني هر كنش دولت تمدني ، امكان هايي هموار، وامكان هاي ديگري را ناهموار مي سازد. در نتيجه، دولت تمدني بايد از طريق نقش تحول نهادي خود، مسيري گذار به كسب و كارهاي آينده را هموار سازد. واژگان كليدي : دولت تمدني، خروج از انفعال، كنش گري نهادي، هموار سازي مسير،