پارادايم تاريخ‌نگاري نظاميِ محمدجواد مشكور

تاريخ‌نگاري از زمان باستان تا امروز، رويكردهاي متفاوتي را پشت سر گذاشته و برحسب پارادايم‌هاي متفاوت، اشكال متفاوتي از تاريخ‌نگاري شكل‌گرفته است. اساساً تاريخ‌نگاري در ايران تا دوره مشروطه، تاريخ‌نگاري سياسي نظامي است و آشنايي با روش و بينش‌هاي جديد تاريخ‌نگاري از دوره مشروطه به بعد، باعث برآمدن گفتمان‌هاي گوناگون تاريخي شد. ازجمله مهم‌ترين مورخين دوره پسا مشروطه، مي‌توان به محمدجواد مشكور اشاره كرد. تاريخ‌نگاري محمدجواد مشكور متأثر از دوره پهلوي است و تاريخ‌نگاري نظامي او در اين گفتمان رشد يافته است. ازاين‌رو اين پژوهش در نظر دارد تا با روش توصيفي ـ تحليلي تاريخ‌نگاري نظامي او را مشخص كند و سعي مي‌كند به اين سؤال پاسخ گويد كه پارادايم تاريخ‌نگاري نظامي مشكور چيست؟ يافته‌هاي پژوهش حكايت از اين امر دارد كه مشكور در تاريخ‌نگاري نظامي خود رويكردي اثبات گرايانه دارد. چراكه به نظر مي‌رسد مشكور به لحاظ هستي‌شناسي قائل به‌واقع‌گرايي بود و صرفاً به شناخت واقعيت‌هاي تاريخي اهتمام ورزيد و به لحاظ معرفت‌شناسي محقق و سوژه‌هاي موردتحقيق را موجوديت‌هاي جدا از يكديگر مي‌دانست كه از يكديگر تأثير و تأثر نمي‌پذيرند و گذشته را به‌سان يك واقعيت ثابت مي‌دانست و اين واقعيت‌گرايي جايي براي نسبي‌گرايي نمي‌گذارد و از منظر روش‌شناسي قائل به روش توصيفي تحليلي بود.