روايت اسنادي علل بروز قحطي مناطق جنوبي ايران طي جنگ جهاني اول

قحطي بزرگ سال‌هاي 1296-1298هـ.ش /1917-1919م، طي جنگ جهاني اول ازجمله مباحث تاريخ معاصر ايران محسوب مي‌شود كه دچار فقر تاريخ‌نگاري است و تا سال‌هاي اخير، اهميت و اثرگذاري آن در تعيين سرنوشت جامعه‌ي ايران مورد غفلت مورخان قرار داشت. انتشار پاره‌اي مقالات و تك‌نگاري‌ها با ذكر مصائبي كه مردم ايران به‌واسطه‌ي نقض بي‌طرفي و حضور قواي بيگانه متحمل شدند، موجب شناسايي گوشه‌هايي از فجايع اين سال‌ها شد. از همين رو مقاله حاضر تلاش دارد با تأكيد بر اسناد منتشرنشده‌ي آرشيو ملي ايران به بررسي سياست‌هاي دول درگير جنگ و سوابق استعمارگرايانه‌ي آن‌ها طي دوره‌ي قاجار و بحران قحطي سال‌هاي جنگ جهاني اول در مناطق جنوبي ايران بپردازد و به اين پرسش پاسخ دهد كه چه عوامل در بروز قحطي و اتلاف نفوس مردم اين مناطق مؤثر بوده است؟ نتيجه‌ حاصل از پژوهش نيز حكايت از آن دارد كه عوامل مختلفي در قحطي و هلاكت شمار زيادي از ايرانيان طي جنگ جهاني اول دخالت داشته كه از مهم‌ترين آن‌ها مي‌توان به كشيده شدن دامنه‌ي جنگ به جنوب كشور و حضور بيگانگان ازجمله نظاميان انگلستان اشاره كرد.