تأثير تنويع حديث بر دانش رجال

«تنويع سندي حديث» توسط ابن طاووس در قرن هفتم (673 ق) مبدأ تحوّلات گسترده و متنوّع در دانش رجال گرديد؛ عده‌اي چنين اجتهاداتي را مردود شمردند و به دليل عدم انحصار قرائن در سند، از اساس مخالف دانش رجال شدند. تحول طبيعي، محدود شدن دايره احاديث صحيح بود. از طرفي مبناي رجالي جديد باعث ايجاد ابهام در آراي رجالي بعدي گرديد؛ چنانكه نسبت به آراي علامه حلي در تصحيح طرق و اسناد، برداشت‌هاي دوگانه را ايجاد كرد. از سويي ديگر گروه عظيمي متأثر از اين تقسيم بندي، موجب پيشرفت دانش رجال شدند؛ چنانكه با تأثيرپذيري از تعريف جديد از «حديث صحيح»، عده‌اي به «وثاقت سندي» گراييدند و ياعده اي «طبقه شناسي» و «شروط راوي» را بازكاوي نمودند. اين مقاله سعي دارد تأثير تنويع حديث بر دانش رجال را بررسي كند.