بررسي تنبيه بدني زوجه در قرآن و روايات با رويكرد معناشناختي به واژه «ضرب»

سبك ‌تعامل همسران در خانواده از مسائل مهمي ‌است‌ كه در اسلام بدان بسيار پرداخته شده‌ است. از آنجاكه در سبك زندگي ‌اسلامي، مردان مسئوليت قواميّت و سكانداري حركت خانواده به سوي كمال را بر عهده‌ دارند، چنين پرسش مي‌شود كه آيا براي آنان، استفاده از روش تنبيه‌بدني براي همسر، مجاز شمرده شده‌است يا نه؟ بخصوص‌كه تبليغات براي اسلام هراسي، با بزرگ‌نمايي مسئله خشونت در خانواده از سوي مردان، همراه شده و گروهي سعي‌كرده‌اند كه با تكيه بر يك فهم خاصّ آيه‌اي از قرآن (نساء: 34) رفتار نادرست و ناعادلانه در مورد زن و تنبيه ‌بدني وي توسط همسر را جايز شمارند. اين پژوهش‌كه با روش توصيفي تحليلي انجام پذيرفته ‌است، برآن ‌است تا با گردآوري و نقد ديدگاه‌هاي گوناگون مفسّران در مفاد آيه با بررسي معناشناختي واژه‌ي‌ضرب و توجّه به انصراف شارع از معناي مشهور به تبيين جديدي در اين زمينه دست يابد؛ لذا با توجه به دانش معناشناسي و سيره معصومين، قراين متعددي، براي انصراف شارع از معناي مشهور «ضرب» و توجه مخاطب به معاني ديگر آن ارائه شده كه نشانگر تَطوُّر دلالت لفظ ضرب است. قرآن تنبيه قصاص بدني را به ضرب هيچ عن قصاص وان تجويز ننموده و فقط در سه مورد (قصاص، جهاد، حدود و تعزيرات) با رعايت شرايط جايز مي‌داند.