پتانسيل‌يابي منابع آب زيرزميني با استفاده از رويكرد تلفيقي AHP و Fuzzy Topsis مطالعه‌ي موردي: دشت سيلاخور

طي چند دهه ي گذشته، در نتيجه افزايش جمعيت، صنعتي شدن، شهرنشيني و ... تقاضا براي آب افزايش يافته كه عمده‌ي اين نياز با بهره‌برداري از منابع آب زيرزميني تأمين گرديده است. از اين رو، بايستي عدم قطعيت موجود در تقاضا و تأمين آب را با مديريت صحيح آب‌هاي زيرزميني، با تعيين مناطق داراي پتانسيل آب زيرزميني به حداقل رساند. در اين پژوهش تلاش شده تا با استفاده از روش تركيبي فرآيند تحليل سلسله مراتبي و تاپسيس فازي در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي، نقاط داراي پتانسيل منابع آب زيرزميني در دشت سيلاخور را تعيين نمود. در اين راستا، يازده لايه‌ي موضوعي شامل لايه‌هاي ليتولوژي، بارش، پوشش گياهي، تراكم و فاصله از گسل، ارتفاع، شيب، دما، كاربري اراضي، تراكم و فاصله از آبراهه براساس پردازش تصاوير ماهواره‌اي و داده‌هاي آماري تهيه و در ايجاد نقشه‌‌ي پتانسيل‌يابي منابع آب زيرزميني به كار گرفته شد. نقشه‌ي پتانسيل منابع آب زيرزميني در پنج طبقه شامل پتانسيل زياد، خوب، متوسط، كم و خيلي‌كم پهنه‌بندي گرديد. بر اين اساس نقاط داراي پتانسيل زياد تا متوسط بيشتر در مركز و جنوب غربي دشت قرار گرفته و منطبق بر نواحي آبرفت‌هاي كواترنري و سازندهاي سخت كربناته مي‌باشد. اعتبار سنجي توسط تعداد چاه‌هاي بهره‌برداري موجود در منطقه انجام شد كه نتايج بدست آمده بيانگر آن است كه، استفاده از رويكرد تلفيقي فرآيند تحليل سلسله مراتبي و تاپسيس فازي در پتانسيل‌يابي با موقعيت چاه‌ها همخواني خوبي دارد، به طوري كه حدود 87 % از چاه‌هاي بهره‌برداري در مناطقي با پتانسيل آب زيرزميني متوسط تا زياد قرار گرفته‎ است.