مدل‌سازي مكاني پارامترهاي كيفي آب بر اساس سازندهاي زمين‌شناسي

كشور ايران با متوسط بارندگي ساليانۀ كمتر از240 ميلي متر، جزء مناطق خشك و نيمه خشك جهان است. بدين منظور در اين تحقيق با انتخاب حوضۀ ايزدخواست به عنوان نمونه اي از حوضه هاي داخلي زاگرس براي بررسي رابطۀ بين سازندهاي زمين شناسي و پارامترهاي كيفي آب و مدل سازي مكاني از مدل رگرسيون وزني جغرافيايي (GWR) استفاده شده است كه در اين مدل از پارامترهاي مختلف كيفيت آب (EC، TDS، SAR، CL، Na، K، SO4) به عنوان متغيرهاي وابسته و سازندهاي زمين شناسي به عنوان متغير مستقل استفاده شده است. ارزيابي ميزان كارايي مدل در حوضۀ آبريز بر اساس ضريب تعيين (R2) انجام شد كه نتايج نشان داد اين مدل با قدرت تغيير پذيري مكاني بالا و ضريب تعيين بالاتر از 0.80 تأثير سازندهاي مختلف بر منابع آبي را در نقاط مختلف و مناطق بحراني با بيش ترين آثار منفي به خوبي مشخص كرده است . در اغلب پارامترهاي كيفي مانند سديم، پتاسيم، كلر و هدايت الكتريكي بيشترين ميزان همبستگي مربوط به غرب حوضه مي باشد كه رسوبات تبخيري موجود در حوضه از جمله گنبد نمكي در اين قسمت از مهم ترين سازندهاي تغيير كيفيت آب مي‌باشند. همچنين وجود رابطۀ معني دار پارامترهاي كيفي آب با سطح اساس حوضه يا درياچه هاي فصلي، نشان دهندۀ شسته شدن و حمل اين رسوبات به اين نقاط توسط آب هاي جاري مي‌باشد كه اين سازندها به دليل سست بودن، خود را به صورت بدلندها و تپه ماهورها در منطقه نشان داده اند.