نسبت ميان مفهوم داوري در الهيات مسيحي و نظريۀ حاكميت مدرن

مفهوم «حاكميت» از مفاهيم كليدي فلسفه سياسي مدرن است. اين مفهوم كه نخستين بار «ژان بُدَن» و «تامس هابز» در عصر مدرن آن را به گونه‌اي نظام‌مند تبيين كرده اند، دلالت بر معاني‌اي همچون قدرت مطلق و مشروع بر وضع قانون دارد. نگره غالب در انديشه سياسي، به سبب همين پيشگامي بدن و هابز در تبيين معناي حاكميت، اين مفهوم را مفهومي ابداعي مي‌داند كه در عصر مدرن كشف شده است. تحقيق حاضر اما درصدد است تا نشان دهد كه مفهوم حاكميت، برآمده از يكي از مفاهيم محوري الهيات مسيحي، يعني مفهوم «داوري» است و نظام‌مند شدن آن توسط بدن و هابز به معناي ابداع آن در مقام مفهومي كاملاً مدرن نيست. براي اين منظور، مقاله حاضر به جست وجوي معناي واژۀ داوري در عهد عتيق و عهد جديد پرداخته و مي كوشد تا بر مبناي تفاسير برجسته از كتاب مقدس نشان دهد كه اين مفهوم در الهيات مسيحي واجد سه معناي نسبتاً متمايز، اما در عين حال درهم تنيده است. اين سه معنا عبارتند از: «قانون گذاري»، «داوري در معناي قضايي و حقوقي» و «حاكميت» كه آميزه اي پيچيده از اين هر سه معنا، با ويژگي هاي مفهوم حاكميت در معناي مدرن كلمه مطابقت دارد. از اين رو و از طريق بسط معاني واژه داوري و تطبيق آن با مفهوم حاكميت در عصر مدرن نزد ژان بدن و تامس هابز، نوشتار حاضر در پي آن است كه نشان دهد مفهوم حاكميت برآمده از مفهوم الهياتي داوري است و بنابراين شكل گيري مفهوم حاكميت در معناي مدرن كلمه را نه در گسست با سنت مسيحي، بلكه بايد در امتداد آن دانست.