تحليل استعاره‌هاي طرد زنان از عرصه سياست در اندرزنامه‌هاي سده ميانه

عرصه سياست از ديرباز عرصه اي مردانه تعريف شده است و زنان، جايگاه مشخص و برجسته اي در اين حوزه نداشته اند. حتي در فلسفه غرب كه نمودي از عقل‌گرايي و انديشيدن شناخته مي‌شود، زنان به عنوان جنس دوم شناخته شده، با فرض اينكه عقل خصلتي مردانه دارد، ناديده گرفته مي شوند. در اين مقاله با توجه به‌اينكه بررسي منزلت و جايگاه زنان در متون اندرزنامه ها در ادوار مختلف، يكي از راه هايي است كه مي تواند روشن كننده وضعيت و موقعيت زنان در دوره‌هاي تاريخي باشد، به تحليل طرد يا قبول آنها از سوي دستگاه معرفتي پرداخته مي شود. آنچه در اندرزنامه‌ها به عنوان متون برجسته سياسي در سده ميانه به چشم مي‌خورد، نمايشي از موجودي به نام زن است كه هيچ جا حضور نداشته و به دليل عدم حضور، قلم در دست مردان بوده است و سيماي او را به هر گونه اي كه پسند ايشان بوده، ترسيم كرده اند. پرسشي كه‌اين نوشتار به دنبال پاسخ آن است اين است كه چه استعاره‌هايي در اندرزنامه‌ها و متون تاريخي سده‌هاي ميانه وجود دارد كه طرد و به حاشيه راندن زنان را تقويت كرده است؟ اين مقاله با چارچوب تئوريك تحليل استعاري و طبقه بندي استعاره‌ها در سه عنوان استعاره آفرينش، استعاره حكومت داري و استعاره فلسفي عقل مذكر به بررسي گزاره‌هاي متون سياسي و ادب حكمراني پرداخته است. اين نوشتار مبتني بر فرضيه‌اي است كه در آن زنان سال ها مطرود و محصور در زندگي خصوصي بودند و استعاره‌هايي از اين دست در حذف زنان از عرصه سياسي، نقش ويژه و مؤثري داشته است.