شهروندي به مثابه دلالت هنجاري توسعه فراستمند

رابطۀ «توسعه» به معناي ايجاد شرايط براي «بهتر شدن زندگي»، با فلسفه سياسي در سرآغاز‌هاي انديشه مدرن به حاشيه رانده شد و در قرن بيستم، با اتكا به فايده گرايي و اقتصاد بازار، توسعه به مثابه «رشد» مدعي چيزي شد كه دانش مدني/ سياسي از ابتدا در پي آن بود، يعني «زندگي خوب». در دهه‌هاي اخير، علوم انساني اجتماعي به فرونسيس (حكمت عملي) ارسطو توجه كرده است. اين مقاله تلاش مي‌كند تا از اين مفهوم براي نظريه‌پردازي در حوزۀ توسعه بهره بگيرد. اين مقاله، با اخذ مفهوم «فرونسيس» و ارتقاي آن، سعي در ارائۀ يك نظريۀ توسعه با عنوان «توسعۀ فراستمند» دارد. نظريۀ توسعۀ فراستمند سعي در احياي پيوند اخلاق، اقتصاد و سياست با توسعه دارد. به تعبيري با واسازي نظريۀ «رشد اقتصادي» و نشان دادن تقليل گرايي آن در معنا و اهداف توسعه، براي بازسازي نظريه توسعه با بهره گيري از مقومات انديشه مدني/ سياسي تلاش مي‌شود تا نظريه فراستمندي توسعه با رويكرد دلالتي مطرح شود و نقش و جايگاه شهروندي به عنوان دلالت هنجاري توسعه فراستمند نشان داده شود. بدين معنا «شهروندي مبتني بر ايده توسعه فراستمند»، مفهومي است كه بايد در پي تحقق آن باشيم و شاخص ارزيابي توسعه بر اساس ميزان تحقق شهروندي در جامعه اندازه گيري شود. دموكراسي به مثابه خردورزي جمعي، مشاركت به معناي ارتقاي فرونسيس شهروندان و آزادي، مهم ترين مؤلفه‌هاي تحقق شهروندي براي توسعه فراستمند هستند.