تأثير تخريب ژن دو آنزيم فسفاتاز AtPAP17 و AtPAP26 بر طول دوره رشد و گلدهي گياهان Arabidopsis thaliana

دسترسي گياهان به عناصر غذايي از جمله فسفر علاوه بر افزايش عملكرد مي تواند سبب افزايش سرعت رشد و در نتيجه كاهش طول دوره رشدي گياهان شود. از اين رو، شناسايي و افزايش بيان ژن هايي كه در تحقق اين امر مؤثرند گامي مهم در اصلاح گياهان به منظور ايجاد تحمل به تنش هاي محيطي به‌ويژه تنش هاي آخر فصل خواهد بود. اسيدفسفاتازهاي ارغواني (PAP) يكي از مهم ترين خانواده اسيدفسفاتازها مي باشند كه در افزايش دسترسي گياهان به فسفر نقش برجسته اي ايفا مي كنند. در مطالعه حاضر، اثر تخريب و بيش بيان دو ژن AtPAP17 و AtPAP26 بر برخي صفات فيزيولوژيك و فنولوژيك آرابيدوپسيس در شرايط فسفات كافي ( mM KH2PO4 1.25) و تنش بدون فسفات (mM KH2PO4 0) مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور گياهان جهش يافته منفرد و جهش يافته دوگانه دو ژن مذكور مورد مطالعه قرار گرفتند. هم‌چنين به منظور تأييد نتايج حاصل از بررسي نقش ژن هاي مذكور در گياهان جهش يافته، گياهان داراي مناطق رمزكننده دو ژن مذكور تحت پيش برنده CaMV35S به‌عنوان گياهان بيش بيان (OE) مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج حاصل بيانگر افزايش معني دار بيوماس و محتواي فسفر گياهان جهش يافته منفرد در مقايسه با جهش يافته دوگانه در شرايط فسفر كافي بود. برتري گياهان جهش يافته منفرد در مقايسه با جهش يافته دوگانه سهم قابل توجه دو ژن AtPAP17 و AtPAP26 در شبكه جبراني فسفاتازي گياهان آرابيدوپسيس را به‌خوبي نشان داد. بر اساس نتايج حاصل از اين مطالعه بيان حداقل يكي از ژن هاي AtPAP17 و AtPAP26 به‌منظور دسترسي بيشتر به فسفر و رشد سريع گياهان ضروري است. هم‌چنين نتايج حاكي از افزايش معني دار محتواي فسفر، سرعت و درصد گلدهي و بيوماس گياهان بيش بيان اين دو ژن نسبت به گياهان طبيعي بود. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد كه ژن هاي AtPAP17 و AtPAP26 مي توانند كانديداهاي مهمي در راستاي اصلاح گياهان با توانايي بالا در جذب و تأمين سريع مواد غذايي به‌ويژه فسفر و در نتيجه كاهش طول دوره رشدي گياهان باشند.