واكاوي ارتباط ميان فضاهاي باز شهري و همه‌گيري بيماري كوويد-19

پيش زمينه و هدف: فضاي شهري عرصه تعاملات اجتماعي و برخوردهاي رودررو است كه اين امر ناشي از توان بالاي اين‌گونه فضاها در انواع مبادلات از جمله؛ اطلاعات و مانند آن مي‌باشد. گسترش بيماري همه‌گير كوويد19 اثرات قابل‌توجهي بر اين تعاملات گذاشته و در الگوهاي تحرك و تعامل انسان، تغييرات زيادي را به‌طور اخص در شهرها ايجاد كرده است. اين در حالي است كه فضاهاي شهري مي‌توانند در گسترش و در عين‌حال پيشگيري اين بيماري، نقش بسزايي ايفا كنند. هدف پژوهش حاضر، شناسايي پيوند ميان فضاي باز شهري و بيماري كوويد19 است كه در چارچوب رويكردي كيفي و كمي انجام ‌گرفته است. روش: ابتدا مطالعات مرتبط، شناسايي و پس از تحليل محتواي آن‌ها، مقولات تبيين شده در آن‌ها كدگذاري شد. در مرحله بعد، كدها در اختيار 30 نفر از نخبگان و خبرگان دانشگاهي در حوزه شهرسازي و مديريت شهري قرار گرفت. نتايج در قالب چهار معيار اصلي دسته‌بندي و با استفاده از روش آنتروپي شانون ضريب اهميت هر معيار و زير معيار مشخص شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه فضاي شهري از طريق 4 شاخص طراحي شهري تاب آور با مقدار WJ 2357/0، برنامه‌ريزي فضاي سبز با مقدار WJ 0974/0، شهر هوشمند با مقدار WJ 0627/0 و حمل‌ونقل با مقدار WJ 0549/0، به ترتيب به‌منظور غلبه بر بيماري كوويد19 ايفاي نقش مي‌كند. نتيجه‌گيري: تأثير بيماري همه‌گير كوويد19 را مي‌توان از سه جنبه در طراحي فضاي باز شهري مورد بررسي قرارداد: اول، راهكارهايي كه در اين شرايط با كم‌ترين آسيب بر زندگي عادي مردم، مانع از انتقال و شيوع آن گردد. دوم، راهكارهايي در طراحي فضاي باز شهري كه به افزايش سطح ايمني بدن منجر مي‌شود و سوم، بهبود تعاملات اجتماعي است، به‌ طريقي كه افراد، با رعايت فاصله اجتماعي، ارتباط مناسب را به‌صورت بصري و كلامي و مانند آن داشته باشند. در نهايت مي‌توان گفت در دوران بحران همه‌گيري كوويد19، عوامل ديگر در طراحي شهري كه كم‌تر مورد توجه قرارگرفته وجود دارند و اين موضوع،‌ نيازمند مطالعات گسترده‌تري مي‌باشد.