تلفيق مدل‌هاي تصميم‌گيري چند معياره جبراني و غيرجبراني براي مكان‌يابي سدهاي مخزني (مطالعه موردي: سد كندوله در استان كرمانشاه)

يكي از ملزومات بهره‌برداري پايدار از منابع آب، خاك و محيط زيست در بخش كشاورزي، حفظ معيارهاي توسعه پايدار در پروژه هاي سدسازي است. در اين تحقيق به منظور ساخت سد كندوله در استان كرمانشاه از روش‌هاي تصميم‌گيري چند معياره (MCDM) شامل مدل غيرجبراني تسلط تقريبي و مدل جبراني شباهت به گزينه ايده‌آل استفاده شده است. بدين منظور پس از تعيين معيارهاي مناسب به كمك مطالعات و نظرات كارشناسان، براي تعيين وزن معيارها از تصميم‌گيري گروهي با اندازه‌گيري ميزان توافق تصميم‌گيران استفاده شد. سپس چهار گزينه منتخب براي اين سد، بر اساس معيارهاي فني، اقتصادي، اجتماعي، زيست محيطي و زير معيارهاي مربوطه رتبه بندي شدند و در انتها نتايج با يكديگر مقايسه گرديد. براي رسيدن به اجماع در رتبه بندي‌هاي دو مدل ذكر شده، از روش‌هاي ادغام مانند ميانگين رتبه‌ها، كپ لند و بردا استفاده شده و در نهايت از روش‌ ميانگين براي تلفيق نهايي نتايج روش هاي ادغام، بهره گرفته شد. ضمناً علاوه بر تعيين ساختگاه برتر، 17 زيرمعيار مطرح در انتخاب اين ساختگاه نيز رتبه بندي شدند. بر اساس نتايج بدست آمده رتبه‌بندي گزينه‌ها در دو مدل تسلط تقريبي و شباهت به گزينه ايده‌آل با هم تفاوت داشته ولي نتايج مدل تسلط تقريبي تطبيق بهتري با نتيجه نهايي حاصل از روش‌هاي ادغام دارد. نتايج ارائه شده در اين تحقيق براي مكانيابي مخازن ذخيره اي در طرح هاي توسعه آب و خاك براساس معيارهاي توسعه پايدار سدسازي كاربرد دارد.