كاربرد معيارهاي PAW و IWC در مديريت آبياري و نقش آن بر توزيع شوري خاك و جذب آب گياه

ابتدايي ترين و متداول ترين معيار فراهمي آب خاك براي گياه آب قابل استفاده گياه (PAW) است كه دسترسي يكنواخت آب را بين دو حد پتانسيل ماتريك (معادل رطوبت ظرفيت مزرعه اي تا پژمردگي دائم) فرض مي‌كند و از ساير عوامل محدود كننده فراهمي آب براي گياه صرف‌نظر مي نمايد. معيارهاي جديدتر فراهمي آب مانند ظرفيت آب انتگرالي (IWC) ، محدوديت‌هاي ناشي از تهويه نامناسب، زهكشي سريع، مقاومت فروروي خاك و شوري را مدنظر قرار مي دهد تا ميزان آب قابل استفاده در خاك را به درستي برآورد نمايد. در اين پژوهش به منظور مقايسه كارايي دو معيار PAW و IWC، در يك باغ پسته تحت سامانه آبياري قطره اي، با اندازه گيري ويژگي هاي فيزيكي و هيدروليكي خاك، مقدار PAW و IWC محاسبه و با استفاده از آن ها دو مديريت آبياري  و  تعيين گرديد كه به ترتيب دور آبياري 8 و 12 روز و مدت آبياري 6 و 12 ساعت به دست آمد. پس از صحت سنجي مدل هايدروس براي شرايط باغ كه دقت بالاي مدلسازي را نشان داد، توزيع شوري و جذب آب گياه براي دو مديريت آبياري مدلسازي شد. نتايج حاصل از مدلسازي نشان داد كه در  شوري خاك به مناطق دورتري از ريشه درخت رانده شده و ناحيه با سطوح شوري پايين كه نقش موثري در جذب آب دارد گسترش مي يابد. از اين رو مي توان بيان كرد كه  در مقايسه با  آب بيشتري در دسترس گياه قرار مي دهد. براساس مدل سازي صورت گرفته در  و  به ترتيب 63.7 و 48.1 درصد از نياز رطوبتي گياه تامين شد. بنابراين با استفاده از معيار IWC، مديريت آبياري صورت گرفته مي تواند تطابق بهتري با شرايط مزرعه داشته و تنش هاي كمتري متوجه گياه شود.