اثرات گياه پالايي و زيست پالايي بر حذف و انتقال هيدروكربن‌هاي نفتي در يك خاك آلوده به نفت خام

نفت خام يكي از مهم ترين منابع انرژي است كه توليد، انتقال، مصرف و دفع آن در مقياس گسترده، آن را به يكي از مهم ترين و رايج ترين انواع آلودگي محيط زيست در سراسر جهان تبديل كرده است. بمنظور مطالعه تاثير گياه پالايي و زيست پالايي بر شستشوي تركيبات نفتي در خاك آلوده به نفت خام يك آزمايش فاكتوريل در قالب طرح كاملا تصادفي و در سه تكرار طراحي و اجرا شد. فاكتورهاي مورد مطالعه شامل سطوح آلودگي خاك با نفت خام شامل صفر (C0)، 2 درصد نفت خام (C1) و 4 درصد نفت خام (C2) و تيمارهاي پالايشي شامل كاشت گياه چمن Lolium perenne (T1)، باكتري Pseudomonas Putida + قارچ Phanerochaete Chrysosporium (T2)، كاشت چمن + باكتري Pseudomonas Putidaا + قارچ Phanerochaete Chrysosporium (T3)، و بدون تيمار پالايشي (T0) بودند. بعد از اتمام آزمايش، كل هيدروكربن هاي نفتي Total Petroleum Hydrocarbons (TPHs) در عمق هاي مختلف ستون خاك (5، 15، 25، 35 و 45 سانتي متر) اندازه گيري شد. نتايج نشان داد تيمارهاي پالايشي غلظت كل تركيبات نفتي را در منطقه ريشه كاهش دادند و تيمار T3پالايشي غلظت كل تركيبات نفتي را در هر دو سطح آلودگي نفت خام C1 و C2 به ترتيب 34 و 59 درصد كاهش داد. تركيبات نفتي همچنين در عمق هاي غير آلوده مشاهده شدند كه نشان دهنده حركت تركيبات نفتي از لايه هاي بالايي به لايه هاي پاييني بود. كمترين ميزان انتقال تركيبات نفتي به عمق هاي پاييني ستون خاك در تيمار T3 پالايشي و بيشترين ميزان انتقال تركيبات نفتي در تيمار T2 پالايشي مشاهده شد. به طور كلي تيمارهاي پالايشي در خاك هاي آلوده به مواد نفتي، به ويژه در منطقه ريشه تركيبات نفتي را تجزيه كرده ولي نمي توانند از حركت تركيبات نفتي و انتقال آن ها به لايه هاي پايين تر جلوگيري كنند. تا حدي كه امكان وارد شدن اين تركيبات به داخل آب هاي زير زميني هم وجود دارد.