مطالعه‌ي تطبيقي بازنمايي كردها در رمان‌هاي فارسي پساانقلاب: 1390-137

زندگي اقوام ايراني و به ويژه كردها در قلمرو سرزميني ايران و مشاركت احتمالي  آنها در ايراني‌سازي/ايراني شدن در وجوه گفتماني و غير گفتماني (سياست، اقتصاد، فرهنگ) تبلور يافته است. اين تبلور در رمان هاي فارسي احتمالاً بر دو گونه است: يا رمان هاي فارسي به طور نسبي و در مقاطع مختلف و بنا بر تمايل نويسنده اقدام به بازنمايي كردها مي كنند و يا اينكه آن ها فاقد كم ترين بازنمايي كردها هستند.  براي راستي آزمايي اين فرضيه ها، پژوهش حاضر به بررسي رمان هاي فارسي نوشته شده ي  برگزيده در طول سه دهه ي 6070، 7080 و 8090 پرداخت. از آنجايي كه حجم جامعه ي آماري بيشتر از 120 رمان بود، پژوهنده اقدام به نمونه گيري تصادفى سيستماتيك كرده و سپس آنها را تحليل محتوايي نمود. نتايج حاصله از پژوهش نشان داد كه بازنمايي كردها در ادبيات داستاني معاصر ايران و در تعاملات فرهنگياجتماعي بين افراد ساكن قلمرو سرزميني مشترك و در گره گاه تخيلانديشهعاطفه اي يا انواع گفتمان هاي نويسندگان ايراني پس از انقلاب حداقلي است. اين پژوهش مي تواند براي نقد و نظريه ادبيات داستاني ايران و مهندسي سياست هاي فرهنگي كشور نيز مورد استفاده قرار گيرد.