نقش عوامل خانوادگي در پرخاشگري كودكان پيش دبستاني با واسطه‌گري مهارتهاي اجتماعي

مقدمه: آسيب پذيري هر كودك در برابر مسايل ناخوشايند زندگي بستگي به توانش و مهارت هاي اجتماعي موجود وي دارد. مهارت اجتماعي به عنوان مهارت هاي لازم براي تطبيق با نيازهاي اجتماعي و سازگاري اجتماعي تعريف مي شود. هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش عوامل خانوادگي در پرخاشگري كودكان پيش دبستاني با واسطه گري مهارت هاي اجتماعي بود. روش بررسي: پژوهش حاضر از نظر هدف، يك پژوهش بنيادي و از نظر ماهيت نيز توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش را تمامي كودكان پيش دبستاني شهر يزد در سال تحصيلي 97- 1396 تشكيل دادند كه 350 نفر از اين افراد بر اساس جدول كوكران و به روش نمونه گيري تلفيقي (خوشه اي و طبقه اي) به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه مديريت استرس اليوت، پرسشنامه پذيرش اجتماعي مارلو و كراون، پرسشنامه شفقت به خود نف، پرسشنامه مهارت هاي اجتماعي كودكان تراسكات و پرسشنامه پرخاشگري كودكان واحدي و همكاران استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و AMOS نسخه 20 روش تحليل مسير مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: روش تحليل مسير حاكي از برازش خوب مدل بود و نشان داد كه از ميان عوامل خانوادگي، استرس والدين و پذيرش اجتماعي بر پرخاشگري اثر مستقيم دارند كه اثر استرس والدين بر پرخاشگري مثبت و اثر پذيرش اجتماعي بر پرخاشگري منفي است. هم چنين شفقت به خود از طريق استرس والدين و پذيرش اجتماعي رابطه منفي و غيرمستقيم با پرخاشگري و عدم مهارت هاي اجتماعي دارد.نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي حاصل از پژوهش حاضر مي توان گفت عوامل خانوادگي با واسطه گري مهارت هاي اجتماعي در پرخاشگري كودكان پيش دبستاني تاثير دارد.