مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - صنعت پرورش ميگو همسو با نيازهاي زيست محيطي در سواحل جنوبي ايران

چكيده فارسي :

در ايران با شروع فعاليت صنعت تكثير و پرورش ميگو، موضوع ميزان توسعه آن و ظرفيت خليج‌فارس به ‌عنوان منبع دريافت‌كننده پساب، مطرح گرديد و در نهايت سبب شد از سال 1377 تا سال 1385 مطالعاتي به منظور تعيين تاثير پساب اين صنايع بر محيط زيست ساحلي، به صورت مستمر در منطقه حله و به ‌صورت ناپيوسته در مناطق دلوار و مند استان بوشهر به كمك پايش عوامل مختلف ازجمله دما، شوري،pH ، اكسيژن محلول، آمونياك، نيترات، نيتريت، فسفات كل، كل مواد محلول (T.D.S.)، كل مواد معلق (T.S.S.) و كلروفيل a، انجام گرديد. مقايسه مقادير به ‌دست ‌آمده از بررسي عوامل مختلف در زمان انجام مطالعات، با حدود مجاز مشخص ‌شده براي رشد و سلامت آبزيان، با حدود مجاز فاضلاب‌هاي شهري (محيط زيست، 1378) و مقادير پيشنهادي در آب‌هاي خروجي مزارع پرورشي مناطق ديگر جهان، نشان داد كه تقريباً تمامي ايستگاه‌ها حتي كانال خروجي از نظر بار آلودگي پايين بوده و اگر افزايش جزئي داشته، پس از ورود به دريا به حد مناسب رسيده است. يافته‌هاي فوق گوياي آن است كه روش موجود پرورش ميگو در سواحل جنوبي در مقايسه با ديگر عوامل آلاينده، تأثير مخرب مشخصي بر محيط ‌زيست ساحلي ندارد.