پرورش متراكم ميگو در سيستم بيوفلاك

امروزه توجه به سيستم‌هاي آبزي‌پروري متراكم به دليل افزايش سوددهي، امكان اجراي ايمني زيستي و كاهش آسيب‌هاي زيست‌محيطي در حال افزايش است. يكي از سيستم‌هايي كه به طور نسبي سودآوري قابل قبولي دارد و هزينه‌هاي توليد را كاهش مي‌دهد، فناوري بيوفلاك است. فناوري بيوفلاك مي‌تواند اهداف آبزي پروري پايدار را با استفاده از سيستم بدون تعويض آب دنبال كند. اين فناوري به عنوان يك روش جايگزين مؤثر كه قادر است اثرات زيست محيطي را كاهش داده و از ورود عامل بيماري جلوگيري نمايد، پيشنهاد شده است. اين مطالعه به بررسي استفاده از سيستم بيوفلاك براي توليد متراكم ميگو و جنبه‌هاي مختلف اين سيستم نوين پرداخته است. در سيستم بيوفلاك، غلظت آمونياك و نيتريت به طور مؤثري كنترل شده و اين امر موجب حفظ سطوح آمونياك و نيتريت در محدوده قابل قبول براي پرورش ميگو حتي در تراكم‌هاي بالاي ذخيره‌سازي مي‌گردد. منابع كربني مثل سلولز، نشاسته، آرد گندم، ملاس و ... به سيستم بيوفلاك اضافه مي‌شوند. منابع كربوهيدرات اضافه شده به ستون آب در توده‌سازي زيستي مؤثر هستند. با اضافه كردن منبع كربني به استخر، باكتري‌ها نيتروژن غيرآلي آب را مصرف نموده و توده ميكروبي (بيوفلاك) توليد مي‌شود كه مي‌تواند به عنوان غذا مورد استفاده ميگوهاي پرورشي قرار گيرد. به نظر مي‌رسد كه اين سيستم براي پرورش ميگو در آب‌هاي غيرمتعارف داخلي و دور از ساحل مناسب مي‌باشد اما اجرايي شدن اين سيستم در جنوب كشور، مستلزم مطالعه پايلوت مي‌باشد كه همكاري سازمان شيلات، محققين آبزي‌پروري و پرورش دهندگان ميگو را مي‌طلبد.

no abstract