بررسي رشد پس از سانحه در بيماران مبتلا به سرطان گوارشي و ارتباط آن با حمايت اجتماعي و اميد

مقدمه: تشخيص سرطان تجربه اي ناخوشايند است. اما بيماران ممكن است تجربيات مثبتي نيز داشته باشند كه به آن رشد پس از سانحه مي گويند. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان رشد پس از سانحه در بيماران مبتلا به سرطان و ارتباط آن با اميد و حمايت اجتماعي انجام شد. مواد و روش ها: مـطالعه حاضر يك مـطالعه توصيفي همبستگي است. جامعه پژوهش شامل كليه بيماران بزرگسال مبتلا به سرطان گوارشي مراجعه كننده به مراكز درماني وابسته به علوم پزشكي شيراز بود. نمونه پژوهش شامل 112 بيمار مبتلا به سرطان گوارشي بودند كه در ماه هاي ارديبهشت تا مرداد 1397 به مراكز درماني انكولوژي امير، درمانگاه شهيد مطهري و درمانگاه امام رضا (ع) مراجعه نمودند و به روش در دسترس انتخاب شدند. داده ها با چهار پرسشنامه خصوصيات دموگرافيك، مقياس رشد پس از سانحه، پرسشنامه حمايت اجتماعي و مقياس اميد ميلر جمع آوري شدند. تحليل داده ها با نرم افزارSPSS 23 و با استفاده از آمـار استنباطي شامل آزمون ضريب همبستگي پيرسون، تي مستقل، تحليل واريانس يك طرفه و مدل رگرسيون خطي و در مواردي كه متغيرها از توزيع نرمان برخوردار نبودند، از معادل ناپارامتري آزمون هاي فوق انجام شد. يافته ها: ميانگين و انحراف معيار نمره رشد پس از سانحه 64/15 ±37/81 بود. ميانگين و انحراف معيار نمره اميد و حمايت اجتماعي نيز به ترتيب 92/24 ±20/195 و 73/11 ±39/97 بود. رشد پس از سانحه ارتباط مستقيم و معنا داري با حمايت اجتماعي (636/0=r) و اميد (687/0=r) داشت (001/0 p). اميد (613/0= szlig;) نسبت به حمايت اجتماعي (192/0= szlig;) تأثير بيشتري بر رشد پس از سانحه داشت. بحث و نتيجه گيري: بيماران مبتلا به سرطان، از رشد پس از سانحه در سطح خوب برخوردار بودند. با توجه به ارتباط رشد پس از سانحه با حمايت اجتماعي و اميد، ارائه دهندگان خدمات سلامت مي توانند با القاي اميد و فراهم نمودن حمايت اجتماعي به بيماران مبتلا به سرطان كمك كنند.