مقايسه اثر بخشي درمان مبتني بر شفقت و رفتاردرماني ديالكتيك بر پرخاشگري، رفتار هاي خود آسيب رسان و خود تنظيمي هيجاني نوجوانان بزهكار كانون اصلاح و تربيت شهر تهران

اين پژوهش با هدف مقايسه اثر بخشي درمان مبتني بر شفقت و رفتاردرماني ديالكتيكي بر پرخاشگري، رفتار هاي خود آسيب رسان و خود تنظيمي هيجاني نوجوانان بزهكار كانون اصلاح و تربيت شهر تهران انجام شد. روش اين پژوهش، شبه آزمايشي، طرح پيش آزمونپس آزمون با دو گروه و پيگيري يك ماهه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه مددجويان ساكن كانون اصلاح و تربيت شهر تهران در سال 98 بود. نمونه مورد مطالعه اين پژوهش 30 مددجوي مقيم كانون اصلاح و تربيت شهر تهران بود. از سياهه ي خود گزارشي رفتارهاي خودآسيب رسان كلونسكي و گلن (2009)، پرسشنامه خودتنظيمي هيجاني هافمن و كاشدان (2010) و پرسشنامه پرخاشگري باس و پري (1992) در مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري استفاده شد؛ برنامه آموزشي متمركز بر شفقت طي 12 جلسه 90 دقيقه اي و هفته اي يك جلسه اجرا شد. برنامه مداخله رفتار درماني ديالكتيكي نيز طي 12 جلسه 90 دقيقه اي و هفته اي 1 جلسه اجرا شد. از طرح تحليل واريانس مختلط با اندازه‌گيري مكرر جهت تحليل اطلاعات در نرم افزار آماري SPSS استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت و رفتار درماني ديالكتيكي به صورت پايدار موجب كاهش پرخاشگري شده است. اما در اثر بخشي دو روش مداخله، تفاوتي مشاهده نشد. همچنين نتايج اين پژوهش نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت، موجب بهبود كاركرد هاي درون فردي و بين فردي رفتار هاي خود آسيب و مولفه سازگاري و تحمل خود تنظيمي هيجاني شده است.