انسان‌پژوهي خاستگاهي در روايت ميان‌روداني، تورات و قرآن كريم

پرسش از خاستگاه، چگونگي روند آفرينش، دگرگوني در هستي، هدف از آفرينش، هويت و سرنوشت آدمي، در انديشه‌هاي انسان‌شناختي ريشه دارد كه در اديان، ناهمسان بحث شده است. پيدايي انسان در صورت خاستگاهي بر اساس كهن‌روايت ميان‌روداني همبسته به پويش ذهن انسان كهن است كه آن را در پيوند با امور كيهاني و گيتيانه و پيامدي از ستيزه‌جويي ايزدان مي‌انگاشت. ظهور انسان در روايتگري تورات هم‌پيوند با آفرينش هستي در فرآيند زماني است كه با توالي و ترتيب زماني، زمينه آفرينش انسان فراهم شد و با سرشتي از خاك به صورت خدا صورتگري شد. قرآن ‌كريم با بازتاب الگوي ساختاري پيشااسلامي از آفرينش، ضمن بازسازي و طراحي نظام جديد در پرتو يگانگي، خاستگاه آفرينش هستي و انسان را روايت كرد. اين جستار با شيوه مطالعات كتاب‌خانه‌اي و تطبيقي در پي بررسي روايت‌ها و آشكارسازي درون‌مايه‌هاي همسان و ناهمسان مؤلفه‌هاي هستي‌شناسي و انسان‌شناسي خاستگاهي است و تفاوت روايت‌ها را برآمده از گفتمان ويژه و زاويه ديد متون دانسته است.