حكمت متعاليه؛ امر واقع اجتماعي

فاقد عنوان لاتين

مسئلۀ «واقع‌گرايي» براي فلسفۀ اسلامي آن است كه چگونه مي‌توان واقعيت اجتماعي را تحليل كرد كه بتواند با هستي‌شناسي اين فلسفه منطبق باشد و پديده‌هاي اجتماعي را براساس آن بررسي كند؛ از‌اين‌رو، هدف مقالۀ حاضر تحليل امور واقع اجتماعي در حكمت متعاليه است. مدعاي نويسنده آن است كه نظريۀ امر واقع اجتماعي با هستي‌شناسي حكمت متعاليه همخوان است. در مقابل اين مدعا نظريه‌اي قرار دارد كه فلسفۀ اسلامي را براي مطالعۀ علوم انساني و اجتماعي مناسب نمي‌داند. براي بررسي مدعاي فوق از روش اسنادي و تحليل كلمات فيلسوفان متعالي استفاده شده است. نتيجۀ حاصل از اين نوشته اثبات واقع‌گرايي در شاخۀ فلسفۀ اجتماعي و فلسفۀ علوم اجتماعي است؛ چنان‌‌‌كه واقع‌گرايي پايۀ فلسفۀ اسلامي دانسته شده است. از دستاوردهاي اين مقاله مي‌توان در نظريه‌پردازي اجتماعي و شاخۀ فلسفۀ علوم اجتماعي استفاده كرد.