مطالعه ي تطبيقي تعهد ايجابي ناشران اوراق بهادار به افشاي اطلاعات در حقوق ايران و آمريكا

Comparative Study of Securities issuer's affirmative duty to disclose information in Iranian and American Law

مطابق مواد 40 و 45 قانون بازار اوراق بهادار جمهوري اسلامي ايران مصوب 1384 مجلس شوراي اسلامي، ناشران اوراق بهادار حسب ترتيبات مقرر توسط سازمان بورس و اوراق بهادار، مكلف به افشاي اطلاعات در بازارهاي اوليه و ثانويه شده اند. اين تكليف شامل دو جنبه سلبي و ايجابي است. در خصوص جنبه سلبي اين تعهد كه شامل تعهد ناشر به عدم افشاي اطلاعات نادرست يا گمراه كننده است، ترديدي نيست. اما پذيرش جنبه ي ايجابي اين تعهد به طور عام كه به معناي تعهد ناشر به افشاي همه ي اطلاعاتي است كه ممكن است بر تصميم سرمايه گذاران اثرگذار باشد، محل بحث است. خصوصا اين كه در رويه قضايي آمريكا تعهد ايجابي ناشر به افشاي همه ي اطلاعات مهم پذيرفته نشده است. در اين مقاله اين موضوع به صورت تطبيقي در حقوق قراردادها و حقوق اوراق بهادار مورد بررسي قرار خواهد گرفت كه آيا در حقوق ايران، عموم تعهد ايجابي ناشر پذيرفته شده است يا خير؟ علاوه بر اين به فرض پذيرش عموم اين تعهد، بررسي خواهد شد كه چه ضابطه اي براي تشخيص اطلاعات موضوع افشا وجود دارد و افشا در چه زماني بايد به عمل آيد؟ اجمالا به نظر مي رسد با توجه به ضرورت هاي موجود در بازار سرمايه ايران، و نيز با توجه به قانون بازار اوراق بهادار و دستورالعمل هاي مربوط به افشاي اطلاعات در بازارهاي اوليه و ثانويه، برخلاف رويه حاكم بر بازار سرمايه ايالات متحده آمريكا، ناشر ايراني مكلف به افشاي فوري اطلاعات است و تعهد وي محدود به اطلاعاتي است كه به ميزان قابل توجهي بر تصميم سرمايه گذاران و يا قيمت اوراق بهادار اثرگذار باشد.

In accordance with Articles 40 and 45 of the Securities Market Act securities issuers are obliged to disclose information on primary and secondary market. These requirements include two aspects: the negative and the affirmative aspect. The negative aspect of These requirements include the issuer's duty to not disclosing false or misleading information, no doubt. But the affirmative aspect of this duty, in general, that means the publisher obligation to disclose all information that may influence investment decisions, is debatable. Especially in American judgmental procedure, issuers’ affirmative obligation to disclose all important information is not accepted. In this article, we will examine comparatively, in Iranian contract law and securities law, If there is a general duty for issuers to disclose all material information. If we accept this duty, what criteria should be used for distinction of information that must be disclosed and when the issuer must disclose these information? These issues will be discussed. In short, it seems to for the necessities of the Iranian capital market, and also according to the Securities Market Act and its guidelines for disclosure of information on primary and secondary markets the issuers are obliged to disclose the information, and this duty is limited to information that significantly affect investment decisions and stock prices.