مقايسة ارتباط ريسك پذيري با پرخاشگري در مردان و زنان بدن ساز

هدف پژوهش حاضر تعيين ارتباط ريسك پذيري با پرخاشگري در ورزشكاران بدن ساز بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگي، علّي مقايسه اي بود، جامعۀ آماري اين پژوهش را كليۀ ورزشكاران باشگاه هاي بدن‌سازي اروميه تشكيل دادند كه از بين آنها 50 نفر مرد و 50 نفر زن بدن ساز با حداقل يك سال و حداكثر پنج سال سابقۀ تمرين منظم به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از دو پرسش نامه شامل پرسش نامۀ پرخاشگري باس و پري و براي ارزيابي خطرپذيري از يك پرسش نامۀ تركيبي با دو مؤلفۀ هيجان خواهي و تكانشگري زاكرمن استفاده شد. براي تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و براي بررسي معناداري تفاوت بين دو گروه مردان و زنان از آزمون t مستقل استفاده شد. بر اساس يافته هاي پژوهش بين متغيرهاي پرخاشگري و ريسك پذيري رابطۀ مثبت و معناداري وجود داشت (0.015=p). نتايج آزمون t مستقل تفاوت معناداري بين ريسك پذيري (p 0.01) و پرخاشگري (p 0.05) بدن سازان مرد و زن نشان داد. يعني ميانگين ريسك پذيري و پرخاشگري به طور معناداري در مردان بيشتر از زنان بود. با توجه به اينكه يكي از ويژگي هاي با ارزش در ميان جوامع، موضوع ريسك پذيري و قبول احتمال خطر براي دست يابي به اهدافي متعالي است، در ريسك پذيري نيز مانند هر كار ديگري، مي بايست اعتدال را رعايت كرد. انسان‌ها نبايد بيش از توان خود خطر كنند، چرا كه خطرپذيري زياد سلامت روان را به خطر مي اندازد.