مقايسۀ تأثير تعديل تمرين دو مرحله‌اي با تعديل تمرين تدريجي لاكتات، تستوسترون و كورتيزول سرمي مردان ورزشكار

از سال ها پيش تعديل تمرين بيشتر به صورت تدريجي انجام مي گرفت. اما نظريه هاي جديد با تأكيد بر تعديل تمرين دو مرحله اي پيشنهاد مي كنند بار تمرين به صورت تدريجي كاهش يافته و سپس چند روز قبل از مسابقه، بار تمرين مجدداً افزايش يابد. بنابراين هدف از اين مطالعه بررسي اثر تعديل تمرين دو مرحله اي در مقايسه با تعديل تمرين تدريجي بر ميزان لاكتات، تستوسترون و كورتيزول سرمي شناگران مرد جوان بود. در اين مطالعه نيمه‌تجربي 12 شناگر مرد جوان (با دامنه سني 14 تا 17 سال) به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. آزمودني ها بر اساس آخرين ركورد خود به دو گروه TsT  (6 نفر)  و P-T (6 نفر) تقسيم شدند. نمونه هاي خوني پيش و پس از 2 هفته تعديل تمرين، براي ارزيابي سطوح تستوسترون، كورتيزول و لاكتات گرفته شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي تي تست زوجي و كوواريانس استفاده شد. پس از 2 هفته تعديل تمرين، ميزان لاكتات و كورتيزول سرم در گروه TsT در مقايسه با پيش آزمون به طور معنا داري افزايش داشت (0.05 P)، ولي در گروه P-T  فقط افزايش درون گروهي كورتيزول معنا دار بود (0.05 P). تغييرات لاكتات و تستوسترون در آزمودني هاي گروه TsTدر مقايسه با گروه P-Tمعناداري نبود (0.05 P). ولي ميزان كورتيزولدر آزمودني هاي گروه TsT  در مقايسه با گروه P-T به طور معنا داري افزايش يافته بود (0.05 P). به طور كلي مي‌توان عنوان كرد كه احتمالاً شيوۀ TsT در مقايسه با شيوۀ P-T  اثر كاتابوليك بيشتري داشته است.