مباني دلالت‌شناسي منابع نقلي در انديشه اصولي اماميه

بخش اصلي منابع معرفت ديني را نصوص شرعي، اعم از آيات و روايات، تشكيل مي‌دهد. در انديشه اصولي اماميه، به طرز خاصي استفاده از نصوص و دلالت‌شناسي آن به مباني كلامي معيني درباره صفات شارع متكي شده است كه ارتباط صاحب متن با متن را نشان مي‌دهد. در لابه‌لاي كلمات اصوليان اماميه اين مباني را مي‌توان استخراج كرد و در شش بند برشمرد: 1. قدسي‌بودن نصوص؛ 2. وجود صفت علم، اراده و حكمت در شارع و نپذيرفتن جهل و عجز و بخل براي او؛ 3. عرفي‌بودن زبان شارع؛ 4. واقع‌نمايي زبان شارع؛ 5. استقامت و انسجام دروني نصوص شرعي؛ 6. وجود لايه‌هاي معنايي در نصوص. نتيجۀ پذيرش اين مباني عبارت است از: دفع شبهات هرمنوتيكي در باب عرفي‌بودن زبان ديني، اعجاز نصوص قرآني و امكان تأويل صحيح در آيات قرآني.