درآمدي بر شخصيت و روش‌شناسي كلامي سيد دلدارعلي نقوي در تبيين امامت بر اساس كتاب عماد الاسلام

يكي از وظايف مهم‌ متكلم تبيين آموزه‌هاي ديني است. منظور از «تبيين» در علم كلام آن است كه متكلم گزاره اعتقادي را به گونه‌اي براي مخاطبان توضيح دهد كه آنان تصوير روشن و واضحي از آموزه اعتقادي در ذهن خود بيابند. سيد دلدارعلي نقوي، يكي از شخصيت‌هاي بزرگِ مكتب كلامي لكهنو در قرن سيزدهم هجري، در مهم‌ترين اثر كلامي‌اش با عنوان عماد الاسلام، از روش‌هاي متعددي در تبيين امامت بهره برده است. در اين تحقيق با مروري بر نسخه خطي اين كتاب روش‌هايي را كه او در اين مقام استفاده كرده استخراج كرده و برشمرده‌ايم. وي در تعريف امامت و تعريف نص جلي و خفي از روش تعريف مفردات، در مسئله وجوب امامت، عصمت، راه‌هاي تعيين امام و وجود يا فقدان نص از روش ذكر تاريخچه، در بحث حجيت اجماع و وجوب امامت از روش ذكر مباني، در تشريح وجوب‌نداشتن نصب امام از جانب خداوند، معصوم‌نبودن امام و وجود دو امام در يك زمان از روش ذكر لوازم و پيامدها، در تبيين وجوب نصب امام بر خداوند و اينكه امام بايد عالم به كل دين و افضل از مردم باشد از روش ذكر مثال و تشبيه،‌ در تبيين امامت از روش ذكر فوايد و كاركردها و در موضوعات مختلف از جمله وجوب نصب امام و امامت حضرت علي j از روش استفاده از روايات بهره برده است.